Eerste week in Kyoto

Konnichi wa minna san!

Ik ben nu al weer een weekje weg dus ik dacht ik zal even iedereen laten weten hoe het tot nu toe allemaal verloopt.

De reis en aankomst:
De reis verliep wel prima, gelukkig wat kunnen slapen in het vliegtuig dus heb eigenlijk geen last gehad van een jet lag. Ik had weer als enige in het vliegtuig een speciale maaltijd. Soms kun je dat aanvinken als je vliegticket boekt. Doe ik altijd, voor de spanning. De eerste maaltijd was een succes, ik had een lekkere indiase curry en de andere mensen pasta. Bovendien krijg je dan als eerste je eten. Het ontbijt was daarentegen erg jammer, want de andere hadden een croissantje, en ik had een salade met asperges, bleekselderij en wortels. Daar had ik toen niet zo heel veel zin in eigenlijk. Gelukkig had ik van mijn huisgenoten een paar kinder buenos gekregen voor de vlucht. Het stukje Japan wat je vanuit het vliegtuig ziet als je op Kansai airport land is erg mooi, landen is ook leuk omdat het net lijkt alsof je het water induikt omdat de landingsbaan op het water ligt. Na wat te hebben opgefrist was het toch wel een heel gepuzzel om de juiste trein te vinden. Ik kan me voorstellen dat mensen die geen Japans kunnen en daar voor het eerst komen het echt een drama is. Na iets van 2 en een half uur door de enorme metropool van Osaka te hebben gereisd kwam ik aan in Kyoto. Nu de juiste bus vinden. Ook al erg moeilijk, gelukkig was er een oud dametje dat me de juiste busstop wees en me heel veel snoepjes gaf. Schijnt iets van Kansai cultuur te zijn, altijd snoepjes bij je hebben om uit te delen. Kansai is trouwens de regio, wordt ook wel het hart van Japan genoemd omdat hier twee oude hoofdsteden liggen en veel andere belangrijke culturele dingen. Ik wilde als eerste naar mijn kamer gaan om daar al mijn grote tassen te dumpen. Zo zwaar. Ik moest uitstappen bij`takagamine genkoan mae`. Ik ahd een korte routebeschrijving vanaf die plek maar wonder boven wonder kwam mijn huisgenoot Yuki net aanfietsen. Ik was nog niet de bus uit en hoorde ineens mijn naam roepen. Erg vreemd was dat haha. Maar handig anders weet ik niet of ik het zo snel had gevonden. Mijn kamer zit zeg maar in het allerlaatste huis in Kyoto. Echt meer aan de rand van de stad kun je niet zitten. Daartegenover woon je wel aan de rand van het bos, is het een paar graden koeler en ruikt het er niet naar uitlaatgassen maar naar bloemen en bomen. Na even kennis te hebben gemaakt ben ik er weer vandoor gegaan. Lopend ging ik naar de andere kant van de stad om mijn fiets op te halen. Was wel lekker om even de benen te strekken, maar het was wel een beetje ver. Uiteindelijk ben ik die dag naar het guesthouse geweest van een vriend om daar helemaal uitgeput even goed te gaan slapen.

Settelen en eerste keer in het ziekenhuis:
Op de website van dat guesthouse, staat mijn foto als een geisha. Erg grappig, want er was een vrouw van dat guesthouse die mij daar ineens van herkende. Aan de ogen kon ze dat blijkbaar zien, wow, want ik vind mezelf best wel onherkenbaar op die foto. Met wat personeel zijn we naar een tofu restaurant geweest en hebben daar erg lekker geluncht, heel Japans. Ik weet van de helft niet wat het was, maar het zag er mooi uit. Om 3 uur die dag had ik een afspraak in het ziekenhuis om kennis te maken. Ik was ruim op tijd en was eigenlijk best zenuwachtig. Allemaal van die stijve Japanse mannen die elkaar aan het begroeten waren en visitekaartjes aan het uitwisselen waren. Hopelijk zou de sfeer niet al te stijf zijn op de afdeling... Maar ik werd al snel gerustgesteld. Mijn supervisor Shunsuke Yamane stond met twee vrouwen te wachten en ze deden allemaal erg veel lachen en waren erg geintresseerd. Een van die vrouwen, Suzuki Kazuyo zou mijn tutor worden. Ik ga haar helpen met haar experimenten. Om 4 uur zou Professor Inagaki komen om kennis te maken, alleen werd dat 5 uur. Hij is een erg drukke man. Ik hoorde dat hij bijna elke dag tot 3 uur snachts doorwerkt en dan de volgende dag weer gewoon om 8 uur er is. Ik snap dat niet, hoe dat kan. Ik vind hem wel erg grappig, hij moet bijna om alles lachen.
Ik weet niet meer wat ik verder heb gedaan die dag, waarschijnlijk beetje rondgefietst en gegeten. Dat heb ik zaterdag en zondag eigenlijk ook gedaan. Het is weer even wennen, maar ondertussen krijg ik al weer een beetje orientatievermogen hier en ben er in geslaagd om mijn favoriete 1 euro-winkels, winkelcentra enzo te vinden. Zondag ben ik weg gegaan uit het guesthouse en ben mijn kamer ingegaan. Het was leuk om even bij te kletsen maar erg onhandig als je niet al je spullen bij je hebt.

Stage in het ziekenhuis:
Maandag begon dan mijn eerste dag in het ziekenhuis. Ik wist nog steeds niet echt wat mijn rol hier zou zijn. Ik ben hier omringt met PhD`ers en postdoc`s die onderzoek doen. Het is allemaal erg fundamenteel onderzoek, dus echt om moleculair en cel niveau. De proeven die ze doen zijn op proefdieren. Het is onmogelijk om zelf een experiment te doen met proefdieren, 1 omdat ik uberhaupt nog nooit een proefdier had gezien en geen ervaring heb daarmee, en 2 omdat zo`n experiment wel een halfjaar tot een jaar kan duren. De muizen of ratten moeten juiste leeftijd hebben, daarna moeten ze voor zoveel weken een bepaald dieet volgen etc etc. Wat ik tot nu toe hier heb gedaan is met een aantal onderzoekers meelopen en over hun onderzoek horen, en meehelpen met de experimenten. Nooit gedacht dat ik ooit met proefdieren zou mogen werken omdat je in Europa daar een certificaat voor nodig hebt. Hier zijn de regels zeg maar een stuk soepeler. Ook met wat ze met die dieren doen. Als mensen het vervelend vinden om dingen over proefdieren te lezen, kun je beter even niet verder lezen!

Maandag was het onze beurt om de kooien van de muizen te vervangen. Ik kreeg een pas om het proefdierenlab in te komen, moest mezelf goed wassen, kreeg een haarnetje op, mondkapje, heel uniform aan en schoenen. De muizen zijn schijnbaar schoner dan wij zijn. Met zijn drieen pakten we de muizen op en stopten ze in nieuwe klaargemaakte hokjes. Bij een groep baby-muisjes hebben we vastgesteld of ze mannetje of vrouwtje zijn. Dinsdag en woensdag heb ik meegeholpen met twee verschillende mensen bij een OGTT en OTT ( een oral glucose tolerance test en oil tolerance test). De een bij ratten en de andere bij muizen. De dieren krijgen dan in het begin een suiker of olie injectie en daarna wordt hun bloedsuiker gemeten op bepaalde tijden. Bij de ratten wordt dat een sneetje gemaakt in de staart en het bloed er zeg maar uit gemolken. Bij de muizen gaat de naald in het oog en wordt daar bloed uit gehaald. Dat ging wel veel sneller, maar ziet er wel nasty uit. Ik maakte de naalden in ieder geval klaar, meette bloedsuiker, en haalde het bloed uit de buisjes en stopte in een tube. Asano-san deed de enge dingen zeg maar, dat een een oude man die al 40 jaar ervaring heeft met proefdieren dus die kon er wel goed mee omgaan. In het gebouw heb ik verder ook nog naakte muizen gezien, muizen met verbandjes, en mensen die bezig waren met een operatie in een muis.
Woensdag om 5 uur hebben ze elker week een progress meetin.　Elke week zijn　er　dan　een　paar　onderzoekers　die　hun　resultaten　en　voortgang　presenteren.　Dit　keer　waren　het　er 3.　Dus　in　totaal　3　uur　lang!　Eerst　moet　het　in　het　Engels,　omdat　er　een　paar　internationale　mensen　zijn zoals　ik,　Daniella　uit　macedonie　die　net　haar　PhD　afheeft,　en　een　indier　die　hier　als　een　associate　professor is.　De　indier,　Hammond-san　is　de　enige　hier　met　een　voeding　achtergrond,　dus　ik　vind　het　leuk　om　met hem　over zijn onderzoek te praten. De andere zijn allemaal artsen. Anyway, nadat de Japanners met heel veel moeite hun presentatie hebbben gegeven in het engels, komt daarna een Japanse samenvatting en discussie. Omg wat duurde dat lang, en wat was het saai en ingewikkeld haha. Ik snapte weinig van die onderwerken, heel moleculair allemaal, niet mijn ding. Volgens mij was ik niet de enige die het saai vond, want ik denk dat een kwart van de aanwezigen gewoon aan het slapen was! Blijkbaar heel normaal hier, laat zien dat je hard hebt gewerkt dus totaal geen schande. Doen politici hier ook blijkbaar. Voelde me dus niet onbeleefd toen ik ook maar even mijn ogen dicht deed. Op het laatste moest ik ook nog naar voren komen om mezelf voor te stellen. Ahh dat is altijd zo eng! Maar daarna kwamen er meteen allemaal mensen naar me toe om meer over mij te weten te komen en zichzelf voor te stellen. Daarna moet ik altijd weer naar mijn kamer natuurlijk. Is ongeveer 45 min fietsen, maar de heenweg gaat snel omdat dat bergafwaarts is. Eenmaal thuis ben ik helemaal nat van het zweet. Terwijl het nog niet eens zo warm is hier sinds het nog regenseizoen is. Blijkbaar was er gisteren een aardbeving, maar ik had daar niks van gemerkt :(.
Anyway, de mensen hier zijn allemaal erg aardig! De sfeer is goed, zojuist kwam er een vrouw aan de vroeg of ik zo mee wilde gaan luchen :).

Dus dat ga ik nu doen!
Doeidoei!

x Melanie