Deel 1: Cambodia
Door: Melanie en Pascal
Blijf op de hoogte en volg melanie
02 Februari 2016 | Cambodja, Phnom-Penh
Na een paar hectische dagen, inclusief nachtelijk thesis schrijven, verstandkiezen trekken en verhuizen konden we eindelijk onze reis beginnen op Schiphol richting Istanbul. Na een korte overstap en een overdosis burka's konden we de lange vlucht beginnen naar Kuala Lumpur. We vlogen met Turkish Airlines, en stiekem was ik best wel bang voor bommeldingen enzo, gelukkig niet gebeurd! Maar wat een lange vlucht (15 uur). Met een beetje slapen, veel eten met af en toe een wijntje, en vooral veel tennis spelletjes zijn we de tijd toch doorgekomen. Met als hoogtepunt Pascal zijn winst op Nadal na een 5-0 achterstand in de finale van de Australian Open. Eenmaal in KL (Kuala Lumpur), waren we echter nog niet op onze eindbestemming. 5 uur later, vanaf een andere terminal zouden we pas vertrekken richting Phnom Phen, Cambodia. Soms vraag je je dan toch af of het niet handiger is om gewoon 200 euro meer te betalen voor een directe vlucht. Ook al waren we doodop, het moment van aankomst on Phnom Phen was magisch. Een drukke typische Aziatische stad zonder de moderne ontwikkelingen zoals in Bangkok of KL. We namen een Tuktuk naar het hotel, waar je in een karretje achter een brommer zit en de wind dus lekker door je haren vliegt. Het was laat in de middag, dus qua temperatuur was dat zo ontzettend lekker! Om zo min mogelijk stress te hebben bij aankomst had ik vooraf gereserveerd bij Paul's Backpacker hostel. De chauffeur zette ons af bij het aangegeven adres, echter was daar geen Paul te bekennen. Na enige rondvraag bleek dit hotel sinds vorige week niet meer te bestaan. What the f*ck. Dat meeeeeeeen je toch niet. Natuurlijk, het is Azië, en enige flexibiliteit is vereist, en ook juist omdat het Azië is konden we voor dezelfde prijs terecht bij de overburen. Geen probleem dus uiteindelijk, maar serieus pfff. Deze avond hebben we eigenlijk direct het gevaarlijke pad belopen en rauwe oesters, garnalen en krab gegeten. We waren braaf begonnen, maar door onze nieuwsgierige blikken naar het eten van onze Cambodiaanse buren werden we direct uitgenodigd om mee te eten. Als zij het eten, zal het wel goed zijn, toch? Het waren twee meisjes/vrouwen, de één masseuse en de andere manager van een massage salon in Sihanoukville, hetgeen ze uitsprak als Chernobyl. Dat laatste meisje heb ik nu ook op facebook en ze post echt de raarste dingen zoals misvormde mensen, dodelijke verkeersongelukken en sexuele voorlichting voor Khmer (Cambodjaanse mensen).
De eerste dagen hebben we eigenlijk vooral veel rare dingen gegeten. Die zijn er volop hier in dit land. Dikke kikkers op de BBQ, die best lekker waren, kevers, krekels, dikke wormen, en als klap op de vuurpaal een ei waar nog een eenden embryo in zat. Je ziet zo het snaveltje, veertjes.... ja, dat was even slikken toen we dat zagen. Maar het is door het koken heel zacht en smaakt eigenlijk best ok. Het vieste wat ik at was eigenlijk de noodle soep hier met een overload aan koriandersmaak. Koriander vind ik echt super vies. Het lekkerste waren de gluteneous rijstballen met gesmolten palmsuiker. De eerste keer spuitte die palmsuiker eruit en waren al mn kleren plakkerig. Maar wel jammie. Verder hebben we veel rondgestruind om de stad te leren kennen. Ook hebben we het Tuol Sleng genocide museum bezocht, om ook wat van de gruwelijke historie mee te krijgen wat zich nog niet zo heel lang geleden in dit land heeft plaatsgevonden : onder leiding van Pol Pot werd er in 1975 een agrarisch communistisch regime opgelegd, het zogenaamde "khmer rouge" regime. Mensen werden uit de steden gedreven om op het platteland te boeren of om bijvoorbeeld dammen aan te leggen. Hoog opgeleidde mensen werden gevangen genomen in het oude schoolgebouw van Tuol Sleng. Hier werden ze gemarteld op de meest vreselijke wijzen. Deze gevangenis is dus nu een museum, waar je de hokken kunt zien waar de mensen in gevangen zaten, de martel appratuur, en er hingen ook duizenden foto's van de mensen die hier gevangen hebben gezeten. Maar 5 mensen hebben de ervaringen uit deze gevangenis na kunnen vertellen (van de 20000 die hier hebben gezeten). En dit was dus maar 1 van de 150 gevonden massagraven. Dit duurde tot 1979, toen er 2 mijoen mensen al gedood waren. De jaren hierna is het blijkbaar nog heel onrustig in het land geweest, hoe dat zit snap ik nog niet, maar het heeft in ieder geval met Vietnam en Amerika te maken. Zij hebben hier tijdens de oorlog ook behoorlijk wat landmijnen gedropt. Ondanks vele opruimoperaties is Cambodia is het nog steeds het land waar de meeste landmijnen liggen, zo'n 6 miljoen. Dit is goed terug te zien op straten, nog nooit heb ik zoveel mensen zonder benen of armen gezien. Ook veel kindjes. Het valt op dat de mensen die bedelen (heel veel) altijd ook wat geld krijgen van de Cambodjanen zelf. De afwezigheid van een sociaal systeem wordt in ieder geval wat gecompenseerd met sociale mensen.
Om onze drie dagen af te sluiten hebben we bij ons hotel echt super lekker cocktails op. Beetje jammer, dat alle keren daarna de cocktails in Cambodia enorm tegenvielen ten opzichte van die keer. Die nacht in ieder geval, hadden we de luxe nachtbus richting Siem Reap. Een nachtbus, waar we naast elkaar konden liggen, een dekentje hadden op een redelijk zacht matras. Helemaal perfect. Jammer dat de weg echt bagger was, vol met gaten waardoor het een soort busreis was zoals in India. Je voelt je net een koekje in een koekentrommel die door elkaar wordt geschud. Goed geprobeerd, maar deze nachtbus was dus geen succes helaas. Ook in Siem Reap gereserveerd, alleen was de check in pas om 2 uur middags terwijl wij daar dus lekker om 5 uur s ochtends al stonden. Dat is pas echt iets om chagrijnig van te worden na zo'n vreselijke nacht. Normaal zijn er altijd wel kamers vrij, maar helaas is dit dus het hoogseizoen. Gelukkig checkten er gasten om 11 uur uit waardoor we toch iets eerder onze kamer in konden. Naast de plek waar onze kamer zat, werd er op een stuk lege grond de fundering gelegd voor een nieuw gebouw. Wat een pech, want met die herrie doet dus geen mens een oog dicht. Wel leuk aan dit guesthouse was de pool tafel.
Een paar dagen bijkomen en we waren klaar om de grote attractie van Cambodia te bezichtigen, Ankor Wat. We twijfelden heel erg of we een drie daagse kaart (60€) zouden kopen of gewoon een dagkaart (20€, oftewel 10 keer zoveel als de lokale bevolking zou betalen). Het is namelijk zo enorm groot, met ook op afgelegen locaties nog mooie ruïnes en tempels. Aangezien we niet de grootste tempelfreaks zijn en elke steen of muurgravering aandachtig bestuderen hebben we voor een dagkaart gekozen. En dan met de fiets door het park. Ook al is het dan wel zo'n 40 km fietsen die dag, de vrijheid is dan toch ook wel chill. Om zonsopgang te zien moesten we om 4 uur op staan zodat we om 5 uur het park in konden. Ik zag geen sterren en vreesde voor een enorme faaldag. Is toch jammer als je zo vroeg op staat om de zonsopgang te zien als die niet te zien is. We klommen een berg op, om vanaf daar het spektakel mee te maken. Gelukkig was net het stuk waar de zon opkwam blauwe lucht waardoor we toch een hele mooi show hebben gekregen. Binnen no time waren ook alle wolken weg en was het gewoon super mooi weer. Ankor Wat is trouwens maar 1 van de vele tempel/tombe ruïnes in dit park, al is dit wel de bekendste. Onze eerste stop was Ta Promn, een tempelstad die helemaal overgroeid is door bomen en de wortels daarvan. Deze locatie is gebruikt in de film Tomb Raider. De andere bekende plek is Ankor Thom. Hier staan meedere tempels in, waaronder de Bayon temple, waarin heel veel enorme gezichten in te zien zijn. We waren volgens mij wel echt de enige gekkies die aan het fietsen waren, al die koreanen en chinezen hadden allemaal een tuktuk. Elke keer als ze ons inhaalden zei Pascal altijd even vrolijk "Herro"! (= "Hello" maar dan uitgesproken door een Chinees). Waar ze dan ook vrolijk Herro op terug zeiden. Verder deze dag had Pascal nog een lotusvrucht weten te scoren door even naast een Cambodjaans mannetje te fietsen. Blijkbaar kun je dus uit die vrucht de pitten eten. Die zijn een beetje zacht, fris, en knapperig, lekker. Erg indrukwekkend in die ruïnes, toch gingen we rond 3 uur naar huis omdat het superheet was, we verbrand waren, moe en bovendien was de batterij op van de camera. Terug in hotel had ik was Aloë Vera bladeren van de plant gepikt. Deze snij je dan open, maakt wat sneden in de gel en smeert deze over je verbrandde plekken heen. Geen aftersun die hier tegenop kan! Verder hebben we in Siem Reap een Reflexology voetmassage gekregen, met drukpunten. En hebben we gewoon wat rondgestruind. Op een markt hier hebben we ook een een soep gegeten met stukken rood bruin dierlijk product erin dat geen lever was. Het heeft twee weken geduurd voordat we eindelijk wisten dat het dus gestold kippen bloed was, weet verder niet hoe ze dat zo hebben weten te bereiden. Ook hebben we hier voor het eerst een soort cambodjaans toetje gegeten. Je ziet dan zo n 10 ijzeren bakken met verschillende kleuren, met spul erin. Het is een beetje gokken welke combinatie je gaat maken. Sommige dingen waren echt super yummy, en sommige beetje bah. Ja het klinkt beetje vaag maar dat is het ook.
Volgende stop: Battambang. Zo'n 6 uur rijden. Pascal had het ondertussen al wel weer gehad met de lange busreizen. Ik dacht ohoh, dan staat hem nog wat te wachten.... Maar de busreis was ook wel extra vervelend want de buschauffeur toeterde CONTINU! Zelfs als er niks was. Gewoon de hele tijd, tttuuuuuutttttt. Maja Battambang, uhm eigenlijk was daar niet heel veel te doen, behalve dat het stadje veel frans koloniale architectuur heeft, en dat je vanuit hier makkelijk een scootertje kan huren en kan touren door het platteland. Ohja! En we hebben hier trouwens allebei (zelfs Pascal!) een kookcursus gevolgd. Een hele middag cursus plus al het lekkers achteraf opeten voor 10 euro pp is echt nergens zo goedkoop, en goed als hier. Eerst gingen we met de groep de markt op om wat laatste ingrediënten te verzamelen. Azietische markten bezoeken vind ik misschien wel het leukste op reis, al die geuren, kleuren en vooral chaos, heerlijk. Vissen die uit bakken springen en over de gore grond splashen. Verschillende soorten vlees op een vochtige plank met honderd vliegen. Een varkenskop, een eendenhoofd, exotisch fruit, bloemen, kruiden je hebt het er allemaal. Bij de cursus hebben we de Fish Amok gemaakt (viscurry mouse in bananenblad), beef lok lak, loempia's en een superlekker toetje met tapioca, kokosmelk en banaan. De kokosmelk die we hier gebruikte was verse kokosmelk die werd geperst op de markt. Wat we hier hebben klaargemaakt, is wel het lekkerste wat ik qua Cambodjaanse keuken heb gegeten. Ook in Battambang hadden we een kamer in een guesthouse waarvan de buren bezig waren met constructie. Om 6 uur in de ochtend begonnen ze al met boren. Omg. Om ons humeur een oppepper te geven was er wel elke ochtend een baby poes op het dakterras die zo cute was. Het was wel een vies poesje, maar Pascal heeft het een goede schoonmaakbeurt gegeven. De andere dag hebben we een scooter gehuurd en zijn we dus de omgeving gaan verkennen. Op de planning stond een wijngaarde (waar de enige Cambodjaanse wijn werd geproduceerd), een paar tempels en een meer. Hoewel we er langs gereden zijn, hebben we die wijngaard echt niet kunnen spotten helaas. De tempels wel bezocht, en ook het meer. Bij het meer had Pascal zo"n honger dat hij gewoon een noodle soep met organen naar binnen heeft gewerkt. Darmen, maag, lever, ik wilde er niks van weten al sta ik vind ik best open voor nieuwe etenswaar. Dit was in ieder geval een heerlijke dag, lekker op de scooter, om nu eindelijk is een beetje het platteland te zien van Cambodia.
Volgende stop: Rabbit island, oftewel Koh Tonsay. Helaas konden we dit niet in een keer afreizen en hebben we een nacht in Phnom Phen geslapen. We kwamen vrij laat aan in de hoofdstad. Het busbedrijf had ook een hotel dus leek het ons net zo makkelijk om daar te slapen. Ze hadden nog een kamer over, echter rook deze sterk naar tijgerbalsem, en zaten de lakens onder de vlekken. Van deze combi gaat je fantasie de vrije loop (in negatieve zin). Het percentage westerse mannen boven de 55 in gezelschap van een Cambodjaans meisje onder de 20 is behoorlijk hoog en behoorlijk walgelijk. Daarom de keuze om anderhalve kilometer te lopen naar ons oude vertrouwde hotel. De volgende morgen werden we om 7 uur in de ochtend met een tuktuk opgehaald en naar de bus gebracht. 3 uur later kwamen we aan in Kep. Vroeger een luxe resort voor Franse koloniale mensjes dat is verwoest door de Khmer rouge. Te zien aan de vervallen en verlaten villa's langs de kust. Nu begint het weer een populair bestemming te worden, voornamelijk door de Krab. De combinatie krab met Kampot peper schijnt een delicatesse te zijn. In Kep zagen wij zoveel mensen op het strand, voornamelijk Cambodjanen, dat we besloten om maar meteen de boot naar een nabij gelegen eilandje te pakken. Met een klein houten bootje werd je daar binnen een uur naartoe gebracht. Hoewel het gedurende de dag, vooral in het weekend, vol zit met dagjesmensen, is er in de ochtend en late middag nauwelijks iemand te bekennen. Perfect. Op het strand zitten een paar "resorts" naast elkaar, die eigenlijk allemaal bestaan uit een paar houten hutjes, met een hangemat ervoor. Circa 15 stappen verwijdert van de zee. Verder erg primitief, bijvoorbeeld, je hebt alleen vanaf 6 uur savonds tot 10 uur electriciteit. Als je wil douchen, moet je dat aan het hotel doorgeven zodat ze de waterpomp kunnen aanzetten. Nog echt een authentiek eiland dus, Prima plek om even bij te komen. De krab met kampot peper was echt mega lekker. Ook de andere gerechten met krab waren lekker, maar het is echt naar om die krab te ontleden voor dat kleine stukje vlees wat erin zit. Paar keer in mn vingers gesneden. Dus daarna vis op. Het was een beetje restaurant hoppen elke keer, want bij elk restaurant hadden ze we iets was super lekker was en super vies. Zoals een baguette. De ene keer lekker crunchy, de andere is net een baksteen, en bij de buren krijg je een zompig nat exemplaar, maar krijg je wel weer een goede gebakken vis. Aardappelen moet je nergens bestellen want ze weten niet hoe ze hiermee om moeten gaan. Verder zijn we het eiland een keer rondgelopen. Zo n 6 km. Je komt dan langs een paar verlaten strandjes, op een paar vissers na die hun netten aan het knopen zijn. Je loopt door de bossen, goed beschut tegen de zon. Dan is er ook een strand waar ze in de zee zeewier produceren voor Vietnamese cosmetica. We kwamen een mannetje tegen die aan het oogsten was. Het zeewier stopte hij in zn manden (die echt mega zwaar waren) en bracht ze naar de droogplaats. Het zeewier dat eerst groen is, verandert in wit. Verder weten we er niks over, door de taalbarriere. Toen we na een tijd zwoegen op zo n 4/5 van de tocht waren kwamen we langs een paar toeristen, die de andere kant op liepen. Blijkbaar konden ze het rondje niet afmaken omdat het vloed was, en je niet over de stenen rotsen heen kon. De paar mensen die daar woonden zeiden dat tenminste, dat je niet verder kon lopen. Omg, zo heet was het, echt geen zin om weer terug te lopen joh! We gingen het toch even met onze eigen ogen bekijken, bovendien hadden we ons trouwe gpsje die toch degelijk een route door de jungle aangaf. De mensen die er woonden vertelden ons hetzelfde verhaal. Of een paar uur wachten, of terug lopen, door de jungle kon niet. Terwijl Pascal toch even ging zoeken naar een route bleef ik zitten, als hij na 10 minuten niet terug was moest ik hem komen zoeken! Na enkele minuten seinde Pascal dat hij de route al had gevonden. Hoewel er de eerste 30 stappen inderdaad geen pad was, was er daarna toch degelijk en goed "pad" door de jungle. Zonder problemen kwamen wij aan bij onze bungalow. Ik snap nog steeds niet waarom die mensen die daar woonden dat zeiden. Ze wilden ons niks verkopen ofzo, is het dan toeristje pesten? Kan ik me ook moeilijk voorstellen want ze zagen er heel aardig en oprecht uit. Nouja. Na een paar dagen gingen we er weer vandoor. De grootste reden was eigenlijk die klotehond die de hele nacht bleef blaffen om werkelijk waar niets. Het bleef maar blaffen en blaffen, tot alle andere honden op het strand ook gingen blaffen. Maar zelfs toen deze allemaal stopten, bleef deze sukkel vlak bij onze hut blaffen. Je moest eens weten welke moord methoden ik allemaal in mijn bedje aan het afwegen was. Dus echt goed uitrusten lukte hier achteraf niet helemaal. We hebben veel pech met goed slapen tot nu toe, erg vermoeiend hoor zo'n "vakantie", haha.
Volgende stop: Kampot. Op weg naar Kampot dat 30 min verderop ligt. Hier komt die blijkbaar beroemde peper vandaan. Toen we Rabbit island wilden verlaten waren we wel een beetje stom. Hoewel we een paar mensen al een bootje terug zagen nemen naar het vaste land, deden wij het rustig aan. Toen uiteindelijk alle bootjes zo rond half 9 weg waren om dus toeristen te halen vanuit Kep, waren wij eindelijk klaar om te gaan. Ja alle boten weg natuurlijk. Shiiit. Ze vertelden ons dat de boten pas weer om 11 uur kwamen. Zucht. Maja viel uiteindelijk mee want verderop kwam een uur later ineens een boot aan. Die ons in een prive boot naar Kep bracht. 8 persoons mini-bus gepakt maar ze denken er met gemak 11 toeristen in te kunnen proppen. Als dat nog niet erg genoeg is, wordt er ook nog een aantal keer langs de weg gestopt om wat zakken rijst, manden met fruit en grote bakken stinkende vis met te nemen. Kampot is verder echt een chill, rustig stadje, niet veel toeristen, niet te veel verkeer, wat koloniale architectuur, ligging aan de rivier. We namen een kamer in een hotel, waar we de minste kans op geluidsoverlast zouden hebben. Mooie ruime kamer gevonden. Pascal had al snel in dit stadje zn favoriete plek om te eten gevonden. Ik snapte niet waarom want de gebakken varkenstukjes zaten vol met harde stukje vet, en de noodle soep was echt weer van die koriander mengsels, brrrr. Goedkoop was het wel, voor 1 euro heb je eten én drinken. Met oud en nieuw zijn we wat frietjes met BBQ gaan eten. Wat kippen pootjes, vleugeltjes, wat ribs en een bradwurst. Mijn hemel, die waren zalig. Byebye vieze koriander soep, tot nooit! DE party van de avond zou plaatsvinden aan de andere kant van de rivier, bij een een of ander guesthouse. Om die twee euro tuktuk te besparen liepen we het hele stuk over de brug. Echter wisten we daarna totaal niet waar we heen moesten. Een vriendelijke jongeman bood ons aan om bij hem achterop de scooter te zitten zodat hij ons erheen kon brengen. 100 meter verderop werden we al afgezet. Letterlijk en figuurlijk. We dachten er met een bedankje vanaf te komen, maar deze jongeman wilde 5 dollar, grapje toch?! Wij dachten dat het een mooie geste was op deze oudjaarsdag maar helaas. Toch weer een les, ook al is het niet leuk, altijd vragen of een een prijskaartje aan hangt. Op het feestje speelde er een bandje en waren alle westerse hippies en trashpackers united. Ze dansten een beetje stijf langs elkaar heen. We voelden ons niet helemaal thuis. Het oude jaar werd een beetje afgeraffeld voor ons idee. De band zei ineens, "3,2,1 - happy newyear" en speelde weer verder, terwijl een paar kleine vuurwerkstokjes werden afgestoken. We vertrokken na een biertje, en gingen terug naar de andere kant van de rivier. Langs de oever hadden alle Cambodjanen een picknick kleed uitgestald en een paar boxen geïnstalleerd. Hier was pas echt een feestje aan de gang! Op slechte Cambodjaans bliepjes electro ging iedereen uit zn dak. Of je nou kon dansen of niet, het maakt niet uit, en je werd meteen door iedereen in de groep opgenomen en een gelukkig nieuwjaar gewenst. Hier konden we echt lekker even dansen en gek doen. Eenmaal uitgedanst liepen we verder, dansten nog wat bij andere random groepjes, om uiteindelijk uitgenodigd te worden door een paar tuktuk chauffeurs die aan de rivier zaten. Paar biertjes drinken, praten over voetbal, en wat snacks nuttigen. Het duurde even voordat Pascal doorhad dat hij op een kippenhoofd aan het knabbelen was, haha. De kippenvoet had ik al snel stiekem weggegooid. Het was een mooie oudjaarsdag. Nieuwjaarsdag was een bed dag.
De dag daarna hebben we een scooter gehuurd om naar Bokor Nationaal Park te gaan. Pascal vond dat hij zijn helm niet op hoefde te doen (dat doet namelijk niemand daar!) en stopte die in de rugzak. En ja hoor, even buiten Kampot is er een politiecontrole en werd iedereen die de regels overtrad aan de kant gehaald. Wij dus ook. Oh oh. Twee agenten aan een bureau aan de weg waren bezig met boetes uitdelen aan wel 15 man tegelijk. Dat werd wachten. Pascal had al snel ondertussen zn helm opgedaan. We keken naar mogelijkheden om weg te glippen maar dat durfden we toch niet. Na 20 min wachten waren wij en een andere buitenlander aan de beurt. Wegens hun gebrek aan Engels, en ons gebrek aan Khmer werden we weggewuifd en konden we gewoon doorrijden. Poeh he, hebben we even een boete van 6 euro weten te vermijden. Voordeel dat Pascal nu wel netjes zijn helm opzette :). De weg de bergen in, naar Bokor Nationaal Park, is echt super egaal en fijn. Dat zie je namelijk niet heel vaak hier, dus geniet je er met volle teugen van. De reden van deze fijne weg; het Thansur Highland Resort. Stel je even voor, je bent boven in de bergen, de temperatuur is lekker fris, je hebt een geweldig uitzicht over Cambodja, de jungle en de zee. Ergens in de verte zie je een verlaten en vervallen kerkje en super mooi vervallen casino waar de Vietnamezen tegen de Kmher rouge vochten. En dan recht voor je neus, een immens groot, intens lelijk, gifgroen Thansur Highland Resort. Wat een eyesore. Het voelt zo misplaatst. Dat dit soort projecten toegestaan worden in een van de weinige Nationale Parken in Cambodja maakt me erg verdrietig. Helemaal bij het zien van alle andere bouwprojecten die in volle gang waren. Op het verlaten casino en kerkje na was er niet heel veel te zien, dus snap ik überhaupt niet waarom daar een heel vakantiepretpark werd gebouwd. Treks in de jungle zijn sinds de bouwprojecten namelijk verboden. Desalniettemin was het een heerlijk dagje op de scooter. Deze dag was wel een beetje het begin van Pascal zijn lijden. De vier dagen hierna had Pascal erge diaree en buikpijn. Man man wat voelde Pascal zich ziek, hij heeft meerdere malen gezegd nog nooit in zijn leven zoveel pijn te hebben gehad. Elke 20 min een toiletrush. Ik hoorden zijn buik ook gewoon continu rommelen van veraf. Poeh poeh arme Pascal. Met veel liefde en goede zorg was hij gelukkig 5 januari weer beter. Deze dag was namelijk de datum dat we in Koh Kong moesten zijn, want 6 januari zouden we Thailand in kunnen (wilden we tenminste onze 15 dagen visum benutten). Koh Kong ligt aan de grens bij Thailand, en door de Thaise invloed is het verschil met dit stadje en de rest van Cambodia best groot. Ik had het niet zo door, maar Cambodia loopt echt nog stukken achter tov Thailand. Veel primitiever. In Koh Kong kon je ineens vanalles kopen! Allemaal winkeltjes, bedrijfjes, kleine supermarktjes. Na een nachtje vertrokken we alweer. Om 7 uur in de ochtend spraken we met Paul de engelsman af beneden bij het hotel om de tuktuk te delen richting de grens Hat Lek. De grensovergang richting Thailang ging vlekkeloos. Ook stond er al een minibus klaar die ons naar Trat kon brengen.
Maar dat de volgende keer. Dit verhaal lijkt mij wel lang genoeg zo ;). Het is in ieder geval het hele Cambodia verhaal! Cambodia is in ieder geval een land met vele (vriendelijke) gezichten.
Kusjes, Melanie en Pascal.
De eerste dagen hebben we eigenlijk vooral veel rare dingen gegeten. Die zijn er volop hier in dit land. Dikke kikkers op de BBQ, die best lekker waren, kevers, krekels, dikke wormen, en als klap op de vuurpaal een ei waar nog een eenden embryo in zat. Je ziet zo het snaveltje, veertjes.... ja, dat was even slikken toen we dat zagen. Maar het is door het koken heel zacht en smaakt eigenlijk best ok. Het vieste wat ik at was eigenlijk de noodle soep hier met een overload aan koriandersmaak. Koriander vind ik echt super vies. Het lekkerste waren de gluteneous rijstballen met gesmolten palmsuiker. De eerste keer spuitte die palmsuiker eruit en waren al mn kleren plakkerig. Maar wel jammie. Verder hebben we veel rondgestruind om de stad te leren kennen. Ook hebben we het Tuol Sleng genocide museum bezocht, om ook wat van de gruwelijke historie mee te krijgen wat zich nog niet zo heel lang geleden in dit land heeft plaatsgevonden : onder leiding van Pol Pot werd er in 1975 een agrarisch communistisch regime opgelegd, het zogenaamde "khmer rouge" regime. Mensen werden uit de steden gedreven om op het platteland te boeren of om bijvoorbeeld dammen aan te leggen. Hoog opgeleidde mensen werden gevangen genomen in het oude schoolgebouw van Tuol Sleng. Hier werden ze gemarteld op de meest vreselijke wijzen. Deze gevangenis is dus nu een museum, waar je de hokken kunt zien waar de mensen in gevangen zaten, de martel appratuur, en er hingen ook duizenden foto's van de mensen die hier gevangen hebben gezeten. Maar 5 mensen hebben de ervaringen uit deze gevangenis na kunnen vertellen (van de 20000 die hier hebben gezeten). En dit was dus maar 1 van de 150 gevonden massagraven. Dit duurde tot 1979, toen er 2 mijoen mensen al gedood waren. De jaren hierna is het blijkbaar nog heel onrustig in het land geweest, hoe dat zit snap ik nog niet, maar het heeft in ieder geval met Vietnam en Amerika te maken. Zij hebben hier tijdens de oorlog ook behoorlijk wat landmijnen gedropt. Ondanks vele opruimoperaties is Cambodia is het nog steeds het land waar de meeste landmijnen liggen, zo'n 6 miljoen. Dit is goed terug te zien op straten, nog nooit heb ik zoveel mensen zonder benen of armen gezien. Ook veel kindjes. Het valt op dat de mensen die bedelen (heel veel) altijd ook wat geld krijgen van de Cambodjanen zelf. De afwezigheid van een sociaal systeem wordt in ieder geval wat gecompenseerd met sociale mensen.
Om onze drie dagen af te sluiten hebben we bij ons hotel echt super lekker cocktails op. Beetje jammer, dat alle keren daarna de cocktails in Cambodia enorm tegenvielen ten opzichte van die keer. Die nacht in ieder geval, hadden we de luxe nachtbus richting Siem Reap. Een nachtbus, waar we naast elkaar konden liggen, een dekentje hadden op een redelijk zacht matras. Helemaal perfect. Jammer dat de weg echt bagger was, vol met gaten waardoor het een soort busreis was zoals in India. Je voelt je net een koekje in een koekentrommel die door elkaar wordt geschud. Goed geprobeerd, maar deze nachtbus was dus geen succes helaas. Ook in Siem Reap gereserveerd, alleen was de check in pas om 2 uur middags terwijl wij daar dus lekker om 5 uur s ochtends al stonden. Dat is pas echt iets om chagrijnig van te worden na zo'n vreselijke nacht. Normaal zijn er altijd wel kamers vrij, maar helaas is dit dus het hoogseizoen. Gelukkig checkten er gasten om 11 uur uit waardoor we toch iets eerder onze kamer in konden. Naast de plek waar onze kamer zat, werd er op een stuk lege grond de fundering gelegd voor een nieuw gebouw. Wat een pech, want met die herrie doet dus geen mens een oog dicht. Wel leuk aan dit guesthouse was de pool tafel.
Een paar dagen bijkomen en we waren klaar om de grote attractie van Cambodia te bezichtigen, Ankor Wat. We twijfelden heel erg of we een drie daagse kaart (60€) zouden kopen of gewoon een dagkaart (20€, oftewel 10 keer zoveel als de lokale bevolking zou betalen). Het is namelijk zo enorm groot, met ook op afgelegen locaties nog mooie ruïnes en tempels. Aangezien we niet de grootste tempelfreaks zijn en elke steen of muurgravering aandachtig bestuderen hebben we voor een dagkaart gekozen. En dan met de fiets door het park. Ook al is het dan wel zo'n 40 km fietsen die dag, de vrijheid is dan toch ook wel chill. Om zonsopgang te zien moesten we om 4 uur op staan zodat we om 5 uur het park in konden. Ik zag geen sterren en vreesde voor een enorme faaldag. Is toch jammer als je zo vroeg op staat om de zonsopgang te zien als die niet te zien is. We klommen een berg op, om vanaf daar het spektakel mee te maken. Gelukkig was net het stuk waar de zon opkwam blauwe lucht waardoor we toch een hele mooi show hebben gekregen. Binnen no time waren ook alle wolken weg en was het gewoon super mooi weer. Ankor Wat is trouwens maar 1 van de vele tempel/tombe ruïnes in dit park, al is dit wel de bekendste. Onze eerste stop was Ta Promn, een tempelstad die helemaal overgroeid is door bomen en de wortels daarvan. Deze locatie is gebruikt in de film Tomb Raider. De andere bekende plek is Ankor Thom. Hier staan meedere tempels in, waaronder de Bayon temple, waarin heel veel enorme gezichten in te zien zijn. We waren volgens mij wel echt de enige gekkies die aan het fietsen waren, al die koreanen en chinezen hadden allemaal een tuktuk. Elke keer als ze ons inhaalden zei Pascal altijd even vrolijk "Herro"! (= "Hello" maar dan uitgesproken door een Chinees). Waar ze dan ook vrolijk Herro op terug zeiden. Verder deze dag had Pascal nog een lotusvrucht weten te scoren door even naast een Cambodjaans mannetje te fietsen. Blijkbaar kun je dus uit die vrucht de pitten eten. Die zijn een beetje zacht, fris, en knapperig, lekker. Erg indrukwekkend in die ruïnes, toch gingen we rond 3 uur naar huis omdat het superheet was, we verbrand waren, moe en bovendien was de batterij op van de camera. Terug in hotel had ik was Aloë Vera bladeren van de plant gepikt. Deze snij je dan open, maakt wat sneden in de gel en smeert deze over je verbrandde plekken heen. Geen aftersun die hier tegenop kan! Verder hebben we in Siem Reap een Reflexology voetmassage gekregen, met drukpunten. En hebben we gewoon wat rondgestruind. Op een markt hier hebben we ook een een soep gegeten met stukken rood bruin dierlijk product erin dat geen lever was. Het heeft twee weken geduurd voordat we eindelijk wisten dat het dus gestold kippen bloed was, weet verder niet hoe ze dat zo hebben weten te bereiden. Ook hebben we hier voor het eerst een soort cambodjaans toetje gegeten. Je ziet dan zo n 10 ijzeren bakken met verschillende kleuren, met spul erin. Het is een beetje gokken welke combinatie je gaat maken. Sommige dingen waren echt super yummy, en sommige beetje bah. Ja het klinkt beetje vaag maar dat is het ook.
Volgende stop: Battambang. Zo'n 6 uur rijden. Pascal had het ondertussen al wel weer gehad met de lange busreizen. Ik dacht ohoh, dan staat hem nog wat te wachten.... Maar de busreis was ook wel extra vervelend want de buschauffeur toeterde CONTINU! Zelfs als er niks was. Gewoon de hele tijd, tttuuuuuutttttt. Maja Battambang, uhm eigenlijk was daar niet heel veel te doen, behalve dat het stadje veel frans koloniale architectuur heeft, en dat je vanuit hier makkelijk een scootertje kan huren en kan touren door het platteland. Ohja! En we hebben hier trouwens allebei (zelfs Pascal!) een kookcursus gevolgd. Een hele middag cursus plus al het lekkers achteraf opeten voor 10 euro pp is echt nergens zo goedkoop, en goed als hier. Eerst gingen we met de groep de markt op om wat laatste ingrediënten te verzamelen. Azietische markten bezoeken vind ik misschien wel het leukste op reis, al die geuren, kleuren en vooral chaos, heerlijk. Vissen die uit bakken springen en over de gore grond splashen. Verschillende soorten vlees op een vochtige plank met honderd vliegen. Een varkenskop, een eendenhoofd, exotisch fruit, bloemen, kruiden je hebt het er allemaal. Bij de cursus hebben we de Fish Amok gemaakt (viscurry mouse in bananenblad), beef lok lak, loempia's en een superlekker toetje met tapioca, kokosmelk en banaan. De kokosmelk die we hier gebruikte was verse kokosmelk die werd geperst op de markt. Wat we hier hebben klaargemaakt, is wel het lekkerste wat ik qua Cambodjaanse keuken heb gegeten. Ook in Battambang hadden we een kamer in een guesthouse waarvan de buren bezig waren met constructie. Om 6 uur in de ochtend begonnen ze al met boren. Omg. Om ons humeur een oppepper te geven was er wel elke ochtend een baby poes op het dakterras die zo cute was. Het was wel een vies poesje, maar Pascal heeft het een goede schoonmaakbeurt gegeven. De andere dag hebben we een scooter gehuurd en zijn we dus de omgeving gaan verkennen. Op de planning stond een wijngaarde (waar de enige Cambodjaanse wijn werd geproduceerd), een paar tempels en een meer. Hoewel we er langs gereden zijn, hebben we die wijngaard echt niet kunnen spotten helaas. De tempels wel bezocht, en ook het meer. Bij het meer had Pascal zo"n honger dat hij gewoon een noodle soep met organen naar binnen heeft gewerkt. Darmen, maag, lever, ik wilde er niks van weten al sta ik vind ik best open voor nieuwe etenswaar. Dit was in ieder geval een heerlijke dag, lekker op de scooter, om nu eindelijk is een beetje het platteland te zien van Cambodia.
Volgende stop: Rabbit island, oftewel Koh Tonsay. Helaas konden we dit niet in een keer afreizen en hebben we een nacht in Phnom Phen geslapen. We kwamen vrij laat aan in de hoofdstad. Het busbedrijf had ook een hotel dus leek het ons net zo makkelijk om daar te slapen. Ze hadden nog een kamer over, echter rook deze sterk naar tijgerbalsem, en zaten de lakens onder de vlekken. Van deze combi gaat je fantasie de vrije loop (in negatieve zin). Het percentage westerse mannen boven de 55 in gezelschap van een Cambodjaans meisje onder de 20 is behoorlijk hoog en behoorlijk walgelijk. Daarom de keuze om anderhalve kilometer te lopen naar ons oude vertrouwde hotel. De volgende morgen werden we om 7 uur in de ochtend met een tuktuk opgehaald en naar de bus gebracht. 3 uur later kwamen we aan in Kep. Vroeger een luxe resort voor Franse koloniale mensjes dat is verwoest door de Khmer rouge. Te zien aan de vervallen en verlaten villa's langs de kust. Nu begint het weer een populair bestemming te worden, voornamelijk door de Krab. De combinatie krab met Kampot peper schijnt een delicatesse te zijn. In Kep zagen wij zoveel mensen op het strand, voornamelijk Cambodjanen, dat we besloten om maar meteen de boot naar een nabij gelegen eilandje te pakken. Met een klein houten bootje werd je daar binnen een uur naartoe gebracht. Hoewel het gedurende de dag, vooral in het weekend, vol zit met dagjesmensen, is er in de ochtend en late middag nauwelijks iemand te bekennen. Perfect. Op het strand zitten een paar "resorts" naast elkaar, die eigenlijk allemaal bestaan uit een paar houten hutjes, met een hangemat ervoor. Circa 15 stappen verwijdert van de zee. Verder erg primitief, bijvoorbeeld, je hebt alleen vanaf 6 uur savonds tot 10 uur electriciteit. Als je wil douchen, moet je dat aan het hotel doorgeven zodat ze de waterpomp kunnen aanzetten. Nog echt een authentiek eiland dus, Prima plek om even bij te komen. De krab met kampot peper was echt mega lekker. Ook de andere gerechten met krab waren lekker, maar het is echt naar om die krab te ontleden voor dat kleine stukje vlees wat erin zit. Paar keer in mn vingers gesneden. Dus daarna vis op. Het was een beetje restaurant hoppen elke keer, want bij elk restaurant hadden ze we iets was super lekker was en super vies. Zoals een baguette. De ene keer lekker crunchy, de andere is net een baksteen, en bij de buren krijg je een zompig nat exemplaar, maar krijg je wel weer een goede gebakken vis. Aardappelen moet je nergens bestellen want ze weten niet hoe ze hiermee om moeten gaan. Verder zijn we het eiland een keer rondgelopen. Zo n 6 km. Je komt dan langs een paar verlaten strandjes, op een paar vissers na die hun netten aan het knopen zijn. Je loopt door de bossen, goed beschut tegen de zon. Dan is er ook een strand waar ze in de zee zeewier produceren voor Vietnamese cosmetica. We kwamen een mannetje tegen die aan het oogsten was. Het zeewier stopte hij in zn manden (die echt mega zwaar waren) en bracht ze naar de droogplaats. Het zeewier dat eerst groen is, verandert in wit. Verder weten we er niks over, door de taalbarriere. Toen we na een tijd zwoegen op zo n 4/5 van de tocht waren kwamen we langs een paar toeristen, die de andere kant op liepen. Blijkbaar konden ze het rondje niet afmaken omdat het vloed was, en je niet over de stenen rotsen heen kon. De paar mensen die daar woonden zeiden dat tenminste, dat je niet verder kon lopen. Omg, zo heet was het, echt geen zin om weer terug te lopen joh! We gingen het toch even met onze eigen ogen bekijken, bovendien hadden we ons trouwe gpsje die toch degelijk een route door de jungle aangaf. De mensen die er woonden vertelden ons hetzelfde verhaal. Of een paar uur wachten, of terug lopen, door de jungle kon niet. Terwijl Pascal toch even ging zoeken naar een route bleef ik zitten, als hij na 10 minuten niet terug was moest ik hem komen zoeken! Na enkele minuten seinde Pascal dat hij de route al had gevonden. Hoewel er de eerste 30 stappen inderdaad geen pad was, was er daarna toch degelijk en goed "pad" door de jungle. Zonder problemen kwamen wij aan bij onze bungalow. Ik snap nog steeds niet waarom die mensen die daar woonden dat zeiden. Ze wilden ons niks verkopen ofzo, is het dan toeristje pesten? Kan ik me ook moeilijk voorstellen want ze zagen er heel aardig en oprecht uit. Nouja. Na een paar dagen gingen we er weer vandoor. De grootste reden was eigenlijk die klotehond die de hele nacht bleef blaffen om werkelijk waar niets. Het bleef maar blaffen en blaffen, tot alle andere honden op het strand ook gingen blaffen. Maar zelfs toen deze allemaal stopten, bleef deze sukkel vlak bij onze hut blaffen. Je moest eens weten welke moord methoden ik allemaal in mijn bedje aan het afwegen was. Dus echt goed uitrusten lukte hier achteraf niet helemaal. We hebben veel pech met goed slapen tot nu toe, erg vermoeiend hoor zo'n "vakantie", haha.
Volgende stop: Kampot. Op weg naar Kampot dat 30 min verderop ligt. Hier komt die blijkbaar beroemde peper vandaan. Toen we Rabbit island wilden verlaten waren we wel een beetje stom. Hoewel we een paar mensen al een bootje terug zagen nemen naar het vaste land, deden wij het rustig aan. Toen uiteindelijk alle bootjes zo rond half 9 weg waren om dus toeristen te halen vanuit Kep, waren wij eindelijk klaar om te gaan. Ja alle boten weg natuurlijk. Shiiit. Ze vertelden ons dat de boten pas weer om 11 uur kwamen. Zucht. Maja viel uiteindelijk mee want verderop kwam een uur later ineens een boot aan. Die ons in een prive boot naar Kep bracht. 8 persoons mini-bus gepakt maar ze denken er met gemak 11 toeristen in te kunnen proppen. Als dat nog niet erg genoeg is, wordt er ook nog een aantal keer langs de weg gestopt om wat zakken rijst, manden met fruit en grote bakken stinkende vis met te nemen. Kampot is verder echt een chill, rustig stadje, niet veel toeristen, niet te veel verkeer, wat koloniale architectuur, ligging aan de rivier. We namen een kamer in een hotel, waar we de minste kans op geluidsoverlast zouden hebben. Mooie ruime kamer gevonden. Pascal had al snel in dit stadje zn favoriete plek om te eten gevonden. Ik snapte niet waarom want de gebakken varkenstukjes zaten vol met harde stukje vet, en de noodle soep was echt weer van die koriander mengsels, brrrr. Goedkoop was het wel, voor 1 euro heb je eten én drinken. Met oud en nieuw zijn we wat frietjes met BBQ gaan eten. Wat kippen pootjes, vleugeltjes, wat ribs en een bradwurst. Mijn hemel, die waren zalig. Byebye vieze koriander soep, tot nooit! DE party van de avond zou plaatsvinden aan de andere kant van de rivier, bij een een of ander guesthouse. Om die twee euro tuktuk te besparen liepen we het hele stuk over de brug. Echter wisten we daarna totaal niet waar we heen moesten. Een vriendelijke jongeman bood ons aan om bij hem achterop de scooter te zitten zodat hij ons erheen kon brengen. 100 meter verderop werden we al afgezet. Letterlijk en figuurlijk. We dachten er met een bedankje vanaf te komen, maar deze jongeman wilde 5 dollar, grapje toch?! Wij dachten dat het een mooie geste was op deze oudjaarsdag maar helaas. Toch weer een les, ook al is het niet leuk, altijd vragen of een een prijskaartje aan hangt. Op het feestje speelde er een bandje en waren alle westerse hippies en trashpackers united. Ze dansten een beetje stijf langs elkaar heen. We voelden ons niet helemaal thuis. Het oude jaar werd een beetje afgeraffeld voor ons idee. De band zei ineens, "3,2,1 - happy newyear" en speelde weer verder, terwijl een paar kleine vuurwerkstokjes werden afgestoken. We vertrokken na een biertje, en gingen terug naar de andere kant van de rivier. Langs de oever hadden alle Cambodjanen een picknick kleed uitgestald en een paar boxen geïnstalleerd. Hier was pas echt een feestje aan de gang! Op slechte Cambodjaans bliepjes electro ging iedereen uit zn dak. Of je nou kon dansen of niet, het maakt niet uit, en je werd meteen door iedereen in de groep opgenomen en een gelukkig nieuwjaar gewenst. Hier konden we echt lekker even dansen en gek doen. Eenmaal uitgedanst liepen we verder, dansten nog wat bij andere random groepjes, om uiteindelijk uitgenodigd te worden door een paar tuktuk chauffeurs die aan de rivier zaten. Paar biertjes drinken, praten over voetbal, en wat snacks nuttigen. Het duurde even voordat Pascal doorhad dat hij op een kippenhoofd aan het knabbelen was, haha. De kippenvoet had ik al snel stiekem weggegooid. Het was een mooie oudjaarsdag. Nieuwjaarsdag was een bed dag.
De dag daarna hebben we een scooter gehuurd om naar Bokor Nationaal Park te gaan. Pascal vond dat hij zijn helm niet op hoefde te doen (dat doet namelijk niemand daar!) en stopte die in de rugzak. En ja hoor, even buiten Kampot is er een politiecontrole en werd iedereen die de regels overtrad aan de kant gehaald. Wij dus ook. Oh oh. Twee agenten aan een bureau aan de weg waren bezig met boetes uitdelen aan wel 15 man tegelijk. Dat werd wachten. Pascal had al snel ondertussen zn helm opgedaan. We keken naar mogelijkheden om weg te glippen maar dat durfden we toch niet. Na 20 min wachten waren wij en een andere buitenlander aan de beurt. Wegens hun gebrek aan Engels, en ons gebrek aan Khmer werden we weggewuifd en konden we gewoon doorrijden. Poeh he, hebben we even een boete van 6 euro weten te vermijden. Voordeel dat Pascal nu wel netjes zijn helm opzette :). De weg de bergen in, naar Bokor Nationaal Park, is echt super egaal en fijn. Dat zie je namelijk niet heel vaak hier, dus geniet je er met volle teugen van. De reden van deze fijne weg; het Thansur Highland Resort. Stel je even voor, je bent boven in de bergen, de temperatuur is lekker fris, je hebt een geweldig uitzicht over Cambodja, de jungle en de zee. Ergens in de verte zie je een verlaten en vervallen kerkje en super mooi vervallen casino waar de Vietnamezen tegen de Kmher rouge vochten. En dan recht voor je neus, een immens groot, intens lelijk, gifgroen Thansur Highland Resort. Wat een eyesore. Het voelt zo misplaatst. Dat dit soort projecten toegestaan worden in een van de weinige Nationale Parken in Cambodja maakt me erg verdrietig. Helemaal bij het zien van alle andere bouwprojecten die in volle gang waren. Op het verlaten casino en kerkje na was er niet heel veel te zien, dus snap ik überhaupt niet waarom daar een heel vakantiepretpark werd gebouwd. Treks in de jungle zijn sinds de bouwprojecten namelijk verboden. Desalniettemin was het een heerlijk dagje op de scooter. Deze dag was wel een beetje het begin van Pascal zijn lijden. De vier dagen hierna had Pascal erge diaree en buikpijn. Man man wat voelde Pascal zich ziek, hij heeft meerdere malen gezegd nog nooit in zijn leven zoveel pijn te hebben gehad. Elke 20 min een toiletrush. Ik hoorden zijn buik ook gewoon continu rommelen van veraf. Poeh poeh arme Pascal. Met veel liefde en goede zorg was hij gelukkig 5 januari weer beter. Deze dag was namelijk de datum dat we in Koh Kong moesten zijn, want 6 januari zouden we Thailand in kunnen (wilden we tenminste onze 15 dagen visum benutten). Koh Kong ligt aan de grens bij Thailand, en door de Thaise invloed is het verschil met dit stadje en de rest van Cambodia best groot. Ik had het niet zo door, maar Cambodia loopt echt nog stukken achter tov Thailand. Veel primitiever. In Koh Kong kon je ineens vanalles kopen! Allemaal winkeltjes, bedrijfjes, kleine supermarktjes. Na een nachtje vertrokken we alweer. Om 7 uur in de ochtend spraken we met Paul de engelsman af beneden bij het hotel om de tuktuk te delen richting de grens Hat Lek. De grensovergang richting Thailang ging vlekkeloos. Ook stond er al een minibus klaar die ons naar Trat kon brengen.
Maar dat de volgende keer. Dit verhaal lijkt mij wel lang genoeg zo ;). Het is in ieder geval het hele Cambodia verhaal! Cambodia is in ieder geval een land met vele (vriendelijke) gezichten.
Kusjes, Melanie en Pascal.
