Back in Helly!

De treinrit van 18 uur naar Delhi was eigenlijk zo voorbij. Beetje eten, slapen, en s ochtends kriebels, want hoe zouden we delhi nu doorstaan, en zouden we uberhaupt nog een nachtbus naar himachal pradesh kunnen krijgen? Er gaan namelijk maar iets van 2 luxe bussen per dag naar Manali, in het noorden van india. In de gewone bussen wil je echt niet dood gevonden worden, en als je gevonden wordt, dan dood. Deze busrit duurt in ieder geval minstens 15 uur, en na zo n 4 uur beland je al in de bergen waarna het haarspeldbocht na haarspeldbocht is. Een beetje luxe bus was dus wel een must. 
Onverwachts belandde we op het old delhi treinstation, en niet het new delhi. Dit kwam eigenlijk goed uit, want de Kashmiri gate, waar het grote busstation is, was dicht bij old delhi. Met behulp van mijn trouwe gps je hebben we het grote busstation gevonden. Het was erg warm in delhi, je zweet je helemaal kapot, zo veel mensen, verkeer, er waren dit keer zelfs brakende mensen op straat. Bij elke meter die je loopt ruik je weer iets anders, varierend tot pis en poep, tot heerlijk gekruid eten en wierrook. Het is me een stad. Het binnenste van het busstation was hemels, zo koel, bankjes, weinig mensen. Daar hebben we dus even kunnen uitpuffen van de lange reis. Ik ging op zoek naar een plek waar ik een busplaats kon reserveren. Dit ging verassend makkelijk, en we hebben zelfs voorin de luxe volvo bus een plek kunnen krijgen. Hij zou de avond on 8.26 vertrekken. We hadden dus nog een hele dag om ons te vermaken in delhi. Jeej. De lonely planet gaf aan dat er lockers waren op het busstation, nou die hebben we niet kunnen vinden, maar er was wel een stalling waar we onze tassen konden droppen voor 20 rupee per dag. Het zag er krakkemikkig uit, maar we hadden weinig keus. Voordat we de tassen konden droppen moesten we eerst 10 min wachten voordat die gast daar de chapati' s( indiaas brood)  door zijn keel had geduwd. Nu we toch in old delhi waren, konden we weer een poging wagen om de gigantische Jama majid ( moskee) te vinden. De vorige keer, na het rode fort, wilde we hier heen maar konden we het niet vinden. Er waren 2 ingangen waar we naar binnen konden. In de lonely planet stond dat het entree gratis was, en voor een camera oid moest je 200 rp betalen( die hadden we niet bij ons). Bij de ingang waren een stuk of 5 moslims,  die meteen om 200 rp vroeger. Ik zei nee want dat is enkel voor de camera. Hij ging ons nog helemaal foeieren. Vonden ze niet leuk dat we geen camera bij oms hadden. 1 meter later werd er om pascal ineens een lange doek gewikkeld, omdat ie een korte broek aan had. Ok, daar kon ik nog mee leven, je moet wel respect hebben voor het geloof. Wel meteen 200 rupee. Toen de meneer er ook om mij ging wikkelen was ik het er niet mee eens, ik had een lange wijde broek, lange mouwen en een sjaal om. Ik loop niet voor jan lul met alles bedekt in deze bloedhete stad! Die moslim zei dat alle touristen dat moesten, dikke vinger meneer, je praat poep. We gingen boos weg.  Voor de gein probeerde ik bij de andere ingang naar binnen te komen (pascal had het ondertussen weer helemaal gehad met moslims dus die ging niet mee). Ik deed mijn schoenen uit en wilde verder lopen. Meteen hoorde ik dat ik een ticket moest kopen, 300 rupee. Ik zei dat ik geen camera bij me had. Dat maakte volgens deze moslim niks uit, ik moest betalen. Ik wilde niet, want ik wist dat het gratis was. Het stond in allahsnaam nog op het bord bij de ingang. Hij zei dat het vanaf februari was veranderd. Wat een gigantische onzin allemaal, bij de andere ingang was dat helemaal niet, alleen probeerden ze daar op een andere manier je op te lichten. Ik zei dat ik totaal geen interesse meer had in die stomme moskee/moslims en ging terug naar Pascal. Ik vond het jammer, want ik vond juist de moslims in india erg aardig, een aangename verandering ten opzichte van hindu' s af en toe. In een moslim restaurant, hebben we daarentegen daarna wel erg lekker gegeten. Toen we naar buiten liepen was het mooie weer ineens weg en regende het pijpenstelen. Bleh. Na een tijdje toch gaan aanlopen, en met een niet engels pratende fietsrisksha zijn we voor super weinig geld naar het busstation gebracht. Die fietsriksha s voelen erg ongemakkelijk. Je zit dan zo met zijn 2 op een afgedekt zitje, terwijl een arme indier zich helemaal de pleuris fiets door het drukke verkeer. Zo nu en dan lopen ze omdat de weg omhoog gaat. Uiteindelijk waren we maar maximaal 3 uur weg geweest in delhi, en gingen onze tassen ophalen. We gaven 100 rupee en kregen doodleuk maar 20 terug ( 1 dag, 20 rupee , 2 tassen, zou 60 rupee terug moeten krijgen). Pascal gaf aan dat ie meer terug moest krijgen, die man schudde nee, en zei dat we gisteren waren gekomen, dus moesten betalen voor 2 dagen. Die man had ons notabene 3 uur geleden nog gezien. Dit was niet leuk. Hij kon amper engels en bleef maar nee schudde. Op het papiertje had hij ook de dag van gisteren opgeschreven, zodat we geen bewijs hadden en hij volgens dat briefje gelijk had. Een andere indier, die beter engels kon probeerde nog duidelijk te maken dan1 dag 12 uur betekende, en dat wij 24 uur geleden die tas kwamen brengen, vandaar 2 dagen. Dit was zeeeer frustrerend, want het leek wel of ze gewoon niet luisterde als we zeiden dan we vandaag, amper 3 uur geleden waren gekomen. Het gaat hier natuurlijk niet om die halve euro die het meer kostte, maar gewoon weer het principe dat ze je op willen lichten, lekker makkelijk bij touristen. Ik denk dat vele gewoon geen zin hebben in gedoe en meer betalen, maar we bleven staan en door discusieren, totdat ze ons toch gelijk gaven en het goede bedrag terug gaven. Zo. Stomme man. Pascal werd blij bij het zien van een macdonalds met wifi, helaas deed de wifi het niet maar we hebben er iig iets gegeten, buiten want binnen zat vol. Veel zwerfkindjes kwamen weer om geld vragen. Pascal gaf voor de verandering een half blind kind wat wisselgeld, waarna het kind meer wilde en geen dankjewel zei. Dat doet Pascal dus ook niet meer. Toen het eenmaal 8 uur was gingen we op zoek naar onze bus. Onze bus stond niet op hett vertrek bord. Bij perron 20, waar onze bus zou vertrekken stond een armzalige bus. Dit kon het niet zijn. We vroegen het iemand, en die zei dat de volgende bus wel de goede zou zijn. Er stond ook helemaal nergens aangegeven welke bus het was of waar die heen ging, alleen dat het bussen waren van de staat himachal pradesh, die we moesten hebben. Was dus nog even stressen daar. Uiteindelijk komt op perron 21 een luxe bus aan. Na 10 mensen te hebben gevraagd of dit wel echt de bus naar Manali was, waar zo de helft van beweerde dat dat niet was, besloten we toch dat dit onze bus was en namen plaats. Mooie stoelen die zo naar achter konden, was best goed te doen. Na 4 uurtjes half slapen, werd het slapen zowel onmogelijk. De luxe bus ging rijden op een niet zo luxe  weg, bestaand uit zand met diepe gaten en best grote bobbels. Even later begonnen we de bergen te beklimmen,, en dat was natuurlijk een en al gedraai. Toch moeten we even geslapen hebben want het werd ineens licht buiten. Wat een ander landschap ineens. Bergen, vol met groen, weinig verkeer, en een temperatuur van net onder de 20. Dat was een zeer welkome verandering! Onze buschauffeur ging door de bergen alsof het niks was, gewoon lekker hard door de bochten enzo. Bedreven was ie zeker. Die ochtend reden we door het Kullu gebied, allemaal kleine dorpjes, dat bekend staat op het weven van textiel. Elke 5 meter is er wel een shawl shop in de dorpjes. Van schapenwol, angora konijn, yak tot het dure pashmina. Een echte pashmina sjaal, heel simpel kost hier al gewoon bijna 100 euro! Heb ze mogen voelen, die zijn echt onbeschrijfbaar zacht. Rond 11 uur komen we in New Manali aan. Wij willen graag in Old Manali verblijven, dus lopen we daar heen. Dat was een kleine onderschatting. 5 km met de backbacks de berg op was vrij zwaar. Ons guesthouse, apple view, is echt geniaal. Goedkoop, zeer aardige familie, een groente tuin, rozen die in bloei staan en omgeven met appelbomen met appeltjes. En wat een uitzicht. Manali ligt in een grote vallei, met een wilde rivier, ontzettend veel bomen en planten, hippie winkeltjes en overal groet marihuana. Ja dat is een beetje raar. Het groeit hier gewoon als onkruid, en zelfs kinderen pukken blaadjes, rollen het op de handen en eten het op. Het is en blijft desondanks wel illegaal hier in Manali. Hoewel je iedereen hier met een joint in de mond ziet. Geen zorgen papa en mama thuis, wij hebben niks gebruikt hoor. Eerste dag uitgerust en beetje stadje bezocht. In manali zag je echt een verschil met de vrouwen in delhi enzo. Hier hadden ze allemaal een kleurijke doek om hun haar gewikkeld, en hadden meer bergstam achtige kleren aan, om een indiase manier. Geen sari bijvoorbeeld. Ze werkten hard, op de rug vaak een enorme berg gras voor de koeien neem ik aan. De indiers waren hier al een stuk vriendelijker. Er was zelfs westerse muziek af en toe, dat even raar om te horen was.
De dag erna zijn we naar het dorpje aan de andere kant van de Beas rivier gelopen. Dat was nog een hele wandeing! We namen de toeristische route omhoog langs een omlaag stromend riviertje. Hier konden we ook lekker afkoelen in het water. Op een hele grote steen heb ik toen Pascal zijn haar geknipt met een klein roze nagelschaartje, zijn haar begon echt te lang te worden. Het resultaat is naar omstandigheden niet heel slecht geworden al zeg ikmhet zelf. In het dorpje Vashisht hebben we in een japanse restaurant geluncht. Lekker okinomiyaki en karage. We raakten aan de praat met een groep koreanen, die ongemakkelijke vragen gingen stellen. Ze wilden dat wij een ranking zouden maken tussen hen, wie het knapste was. Ze waren allemaal lelijk. We hebben in dit dorpje onze voetjes laten verwennen in een fish spa. Zo n honder visjes komen dan als een malle op je af om al je dode cellen van je voet te smullen. Wat een feestmaal! Het gevoel als je je voeten in die waterbak doet is onbeschrijfelijk. Het kietelt zo erg! Pascal kan al niet zo goed tegen kietelen, maar hij kon er beter tegen dan ik! Verder is Vashisht een hotspring dorpje , dus ik die daar helemaal weg van is wilde daar wel even jn chillen. Helaas zijn de hotsprings hier niet echt zoals in Japan. Hier zaten eigenlijk alleen maar wat vieze indiers zich in te wassen. Het zag er niet heel fris uit allemaal. Pascal voelde zich totaal niet op n gemak met al die halfnaakte indiers en we gingen snel weer verder. De hele weg teruglopen zou een heel eind zijn, en pascal was er van overtuigd dat we ergens we de rivier zouden kunnen oversteken. We moesten dus alleen van de berg omlaag kunnen komen. Al snel waren we van het pad af en liepen we door de appelbomen en andere eetbare planten. Het was nog een hele opgaven om daar tussen door iets naar beneden te gaan. Ik viel nog in een brandnetelstruik die me echt hele grote bulten gaf op mijn arm, het brandde zo! Later stond er beneden ineens een dikke muur, daar konden we nooit overheen. Opeens uit het niets dook er een indier op met een mand om fruit te plukken. We vroegen of we hier naar beneden konden, en dan op de weg terrecht zouden komen. Hij moest een beetje lachen en zei dat we hier echt niet naar beneden komen, dat was namelijk een defensie terrein, en dus verboden. We gingen dus maar een stuk terug, en kwamen ineens in iemands tuin terrecht. Nonchalant liepen we langs de vrouwen die ons wat vreemd aankeken, zwaaiden, maakten de poort open en liepen snel verder. Pascal was er nog steeds van overtuigd dat we die wilde rivier over konden steken. Nog een heel eind verder gelopen maar dat was echt geen doen. Uiteindelijk toch maar de lange wandeling terug naar het oude manali. Twee dagen later gingen we weer naar de fish spa (dadelijk in waga maken we onze eigen fish spa, 2,50 € voor 20 min),  en hadden we gehoord over lokale kleine brug over de rivier. Was maar iets verder dan waar we eerst hadden gekeken. Had Pascal toch weer gelijk... ( zegt ie zelf natuurlijk ). We zijn nog de berg opgeklommen om naar een grote waterval te gaan. Zaten daar ook weer heel veel indiers in hun zwembroek, en veel toeristen.mdat was een beetje jammer. Op de weg over het kleine bruggetje kwamen we langs wat kleine dorpjes. Leek wel middeleeuws,, echt gaaf. In manali hebben we een motor gehuurd voor 2 weken. We besluiten dta dit toch wel echt een gaaf iets is, om met een klassieke royal enfield door de himalayas te touren. 2 aug vertrekken we, om 3 dagen lang te rijden over een van de spectaculairste wegen en uiteindelijk te belanden in Ladakh, in het stadje Leh. Manali was echt een zeer toffe stad, heel relaxt, mooie natuur, lekker eten. Alles wat we nodig hadden om even bij te komen!

En hier weer pascal super leuke reisverslag:

Day 18: Old Delhi: "Jama Masjid", bag scam, Delhi - Manali (14:00 b)
Day 19: Manali: wow beauti-/peaceful! walking Old Manali
Day 20: Manali: trekking in the Himalaya forests, adventure, fishspa!
Day 21: Manali: little forest walk, eating black-lemon-chilly-corn
Day 22: Manali: fishspa Vashish, booking Royal Enfield motor
Day 23: Manali: shopping yak/sheep wool, waterfall, eating trout