A strenuous Himalayan trip and the Taj Mahal

Hier is dan ons laatste reisverslag uit India! Dit is van de laatste 3 weken ongeveer, dus een hele lange lap! We beginnen hier met de motorreis over de beroemde en beruchte Manali-Leh highway... Hier een kleine preview van deze weg op deze link : http://www.dangerousroads.org/india/96-leh-manali-highway-india.html
Ik waarschuw alvast voor wat vieze poep verhalen enzo aangezien we ziek zijn geweest...

Manali-leh dag 1 ( manali- keylong)
De nacht voordat we vertrokken werd ik wakker van het geluid van water. Dit keer niet van de rivier, maar van het water dat van het dak naar beneden viel. Het regende pijpenstelen. Ik bad dat het die ochtend overgewaaid zou zijn, maar helaas. Manali was bedekt in een grijze ellende waar veel regen uitkwam. We hadden de wekker om 5.45 u gezet, besloten het weer even aan te zien maar er kwam weinig verandering in. Even flink ontbeten, en we liepen naar de motorverhuur waar onze motor klaar zou staan. Bagage vastgemaakt en daar gingen we dan, met zijn tweeen op een mooie royal enfield de 3 daagse tocht naar leh afrijden. We kochten een paar snacks voor onderweg. Spannend allemaal! Al snel begon de weg te stijgen en belandde we in de grote grijze wolk. We zagen dus weinig van het landschap, alleen dat je zeker niet van de weg moest vallen want dan viel je diep naar beneden. De regen was wel echt afzien, binnen de kortste tijd was pascal drijfnat, ondanks dat ik hem mijn regenjas had gegeven. Het werd bovendien ook steeds kouder naarmate we klommen. We namen een pauze bij een meneer langs de weg die op een paar kolen mais aan het bakken was. Even eten, en handen opwarmen bij de kolen. De weg naar de rohtang pass (3980 m) is zo n 51 km vanaf Manali (1950 m), en is maar 4 maanden per jaar open door sneeuw. Het is een flinke klim! De weg van manali naar leh wordt onderhouden door BRO ( Border roads organisation), zodat het de zware militaire voertuigen kan ondersteunen. Langs de weg staan allemaal spreuken van BRO, voor het veilig rijden enzo. Zoals ' safety on the road is tea at home '. Haha allemaal beetje fout. De weg was alleen lang niet altijd goed en geasfalteerd. Vooral dichter bij de rohtang pass werd de weg soms bijna onbegaanbaar. Ik weet niet wat daar was gebeurd, maar soms lagen er allemaal stenen, en dikke gaten in de weg die het rijden niet makkelijker maken in de dichte mist, zicht van ong. 10-20 meter. Het toppunt waren de stukken weg wat eigenlijk vooral uit een dikke laag blubber bestond. We zakten wel 20 cm de blubber in, en na een beetje wegslippen zijn we er steeds wel doorheen gekomen. Langs de slechte stukken weg waren wel altijd heel veel mensen aan het werk, zowel mannen als vrouwen. Met een bijl werden grote stenen kapot gehakt in kleinere stenen en op de weg gelegd. Hopelijk om het hierna te kunnen asfalteren. Hierdoor ontstonden er wel af en toe opstoppingen, want er werden ook stukken berg afgehakt die daarna op de weg vielen. We moesten dan stoppen en ontstond er een kleine file. Maar dat kon ook gezellig zijn, na een paar fotoshoots van ons boden sommige indiers ons wat drank aan. Pascal dacht dat ie water kreeg maar ineens toverde meneer een fles wiskey tevoorschijn. Pascal een beetje overdonderd zei geen stop en de meneer bleef maar schenken en schenken. Een beetje wiskey was wel lekker om even op te warmen stiekem! Hij kon natuurlijk niet alles drinken aangezien hij moest rijden dus deed ik mijn best om de rest naar binnen te werken. We klommen hoger en hoger, en kwamen al langs enkele gletsjers. Die waren echt enorm. Jammer van het weer, want het uitzicht moet echt mooi zijn geweest. Het was echt even afzien, want we hadden het zo koud, en waren helemaal natgeregend. Blijkbaar hadden we de top bereikt, want opeens werd alles anders. We waren de rohtang pass voorbij, maakten een bocht en werden getrakteerd op enorme bergen, blauwe lucht en zon! Wauw. Bovendien was de weg ook redelijk en niet nat meer! Dit was echt wonderbaarlijk. Ik had gelezen dat de rohtang berg de monsoon regen tegenhoud. Achter de rohtang valt dus zowat geen regen in het regenseizoen. Het is dus echt zo! Je zag als je naar achter keek dat de grijze bende mooi niet verder de rohtang berg kwam. Het gevoel na het passeren van de berg was pure euforie. Even hebben we in het zonnetje genoten en onze kleren wat op laten drogen. Nog steeds waren er mensen zo nu en dan aan het werk langs de weg je je allemaal aankeken als je langskwam, maar zelfs pascal zei hallo en zwaaide naar deze mensen, zo vrolijk waren we nu. Hierna was er een lange afdaling en uiteindelijk een weg zonder haarspeldbochten. Nu was het rijden echt heerlijk en konden we er echt van genieten. Het landschap veranderde zo mooi. Voor de rohtang was alles flink bedekt met groene planten en bomen. Hoe hoger we kwamen hoe kaler alles werd. Na de rohtang waren er hoge bergen met nog wat sneeuw op de toppen, en ook de bergen veranderde langzaam. Het was echt een heerlijk vrij gevoel zo op de motor. Pascal heeft echt geweldig gereden op deze wegen, want dit waren geen eenvoudige zandpaadjes. Uiteindelijk, 151 km na onze start komen we aan op onze bestemming in Keylong(3080 m). in det kleine bergdorpje kozen we een hotel uit en rustten even uit. Stiekem waren we echt uitgeput! Onze ogen waren zo rood. Beneden ons hotel hoorden we opeens herkenbaar gekibbel van een groep nederlanders. Daar zijn we daarna bij gaan zitten en hebben gezellig met elkaar onze avnturen besproken. Een mevrouw kwam uit wageningen en was een goede kennis van pascal zijn studiebegeleider. jenny de leeuw ( niet vergeten die naam). Na een glas hot lemon ginger honey tea ( mijn favo drankje) maakten we een korte wandeling door het dorp. Ook hier zei iedereen hallo en zwaaide, maar wilde niet per se iets verkopen. Er hing echt een fijn sfeertje. Pascal heeft er nog wat goedkope werkhandschoenen op de vingers getikt. We zijn vroeg gaan slapen want we waren doodop. De volgende dag zou zeker geen minder zware dag worden!

Dag 2 keylong- Sarchu

Het eerste wat we deden die ochtend was met de motor 7 km terug rijden naar tanpi, de laatste benzinepomp tot aan Leh dat nog steeds zo n 350 km verderop lag. Met een extra jerrycan reden we terug en hebben we ontbeten met butter chicken, rijst en wat knoflook naan. Lekker ontbijtje dus. Ik had ook weer wat snacks ingeslagen en wat flessen water. De volgende bestemming zit namelijk op 4300 meter, en kun je last krijgen van AMS ( hoogteziekte). Genoeg drinken, en wat suikersnacks zijn blijkbaar goed om wat beter te acclimatiseren. Toen we keylong net uit waren gereden werden we al halt geroepen door een groep indiers. Waarom wisten ze ons niet uit te leggen. Opeens moesten we mee naar achteren lopen, en werd aan de andere kant van het kleine ravijn een stuk berg met dynamiet opgeblazen. BAM wat een knal! De lucht trilde er helemaal van. We dachten shit, nu diurt het nog wel even voordat we verder mogen maar we mochten meteen veder. Hopelijk waren er geen dynamieten meer verstopt. De weg was voor een lang stuk echt goed en schoten we lekker op! Even niet te veel hoeven nadenken over al die gaten en stenen op de weg was wel even fijn ,ook voor onze billen. Onderweg werden de bergen steeds kaler, maar kreeg de berg wel allemaal mooie kleuren. De weg was echt indrukwekkend, helemaal alleen, op een enkele tegenligger na. Twee keer kwamen we langs een meer, met het mooist gekleurde water dat ik ooit heb gezien. De moeilijkheidsgraad van deze dag waren de talloze rivieren die we moesten oversteken. Soms waren het kleine stroompjes, en af en toe echt wilde rivieren, met allemaal grote stenen erin. Pff dat was me wat. Het water komt van de smeltende gletsjers, dus is ijs en ijskoud. En nat werden we. Daarna was het even uitpuffen en onze sokken laten drogen. Pascal zijn motorskills hebben echt sprongen vooruit gemaakt, want hij kon zich prima door deze rivieren manoevreren. Op een van onze stops, kwam een koreaanse motorrijder ons vergezellen. Na wat te hebben gelachen om de kwaliteit van de wegen en de rivieren hadden we een goede klik, en besloten gezamelijk verder te rijden. Doordat hij soms te langzaam door de rivier ging viel hij af en toe om, haha. Hij heeft het goed voor elkaar, hij is 6 maanden door india aan het reizen, dat kan hij omdat hij iets met it doet en dus alleen soms op de computer moet doen. Dan komen we uiteindelijk aan op de militaire basis Sarchu. Daar zijn veel tenten kampen waar reizigers kunnen slapen. De prijzen waren wat aan de hoge kant, tot de grote verontwaardiging van onze koreaanse vriend. Een luxer kamp was 2500 rp per persoon ( 35 euro ofzo), onze vriend verstond 250 rupee en vroeg of we het hier mee eens waren. Zijn gezicht toen we hem duidelijk maakten dat er nog een 0 achter dat bedrag moest, was echt hilarisch. Na zo n 4 kampen langs te zijn gegaan kwamen we op een redelijk kamp waar het avondeten en ontbijt incusief was. De tent was zeer ruim, met comfortabele bedden en genoeg dekens. En een aansluitende ' badkamer'. Hier kon je ijskoud water over je heen gooien als douche. Met moeite toch nog inze haren kunnen wassen. De ligging van de kampen waren geniaal. Op een vlak stuk terrein, omgeven door hoge bergen. Sarchu ligt wel boven de 4000 meter, dus het wordt ook wel vomiting camp genoemd, omdat veel mensen hier last krijgen van AMS. Met de koreaan keken we die avond ng een film en gingen we slapen. We hadden gehoord dat er kruiken beschikbaar waren, en stelden onze koreaan daarvan op de hoogte, of ie dat ook wilde. Hij ging meteen naar buiten en vroeg naar een kruik. Hij zei datbze zo kwamen brengen. Hijzelf hoefde erg geen. Haha zo hadden we het niet bedoeld natuurlijk. Die kruik was echt goddelijk, wanthet werd behoorlijk koud, zelf met al die dekens. Met de kruik tussen ons in hadden we het in ieder geval niet te koud. Pascal kreeg die nacht wel last van hoofdpijn door de hoogte, dat in de ochtend gelukkig weer wat was gezakt. Voor een tent naast ons stond een indier te overgeven. Gelukkig hadden wij dat hier nog niet hoeven meemaken. Deze dag scheidde de wegen van ons en de koreaan. Hij deed alles chanti chanti ( rustig aan) , hij had namelijk zeeen van tijd. Wij hoopten deze dag al op de eindbestemming, Leh aan te komen zo n 260 km verder.

Dag 3 Sarchu - Leh
Deze dag gaan we waarschijnlijk herrineren als de vreselijkste dag uit ons leven. Het was spectaculair, maar oh zo zwaar. En wat een pech hadden we. In het begin al ging er iets mis. We waren rustig aan het rijden, toen ineens een busje voor ons stopte. Snel stopten wij ook, gelukkig net op tijd want onze remmen waar nou ook niet al te best, maar meteen daarna reed dat busje plots naar achter. Geen tijd gehad om even te toeteren, alles ging zo snel. Toen was opeens krak ons glas van het voorlicht helemaal stuk, en een flinke deuk in de demper. Dit is onbeschrijfelijk shit. De mannen uit het busje komen naar buiten om te kijkennwat er aan d hand is. Zo erg isnde schade ook niet gelukkig, en veel kunnen ze ons niet helpen. We moeten gewoon een nieuw glas erin laten zetten. Dat komt iig wel goed. Maar die demper... Genieten van de reis is is er niet bij de uren hierna. Ons humeur wordt er nog erger op als de weg sledhter en slechter wordt. Een en al stenen, bobbels, en gaten op de zandweg. En niet voor een paar km helaas. We zitten er al helemaal doorheen hier, en er wacht nog een hele lange weg. Bij een rivier stoppen we even om ons op te frissen voor de volgende bergpas, Pang. Eenmaal boven is er een nieuw geasfalteerde weg voor een heel lang stuk. Heerlijk! Dat was natuurlijk te mooi om waar te zijn, er moest natuurlijk wel iets mis zijn, en dat was het weer. We naderden donker wolken waar zo te zien regen uit viel. Het werd heel erg koud, en de regen was helaas niet regen maar hagel. Pff dat deed pijn zeg. Kon je eindelijk doorrijden, lukte dat niet vanwege die harde stenen die tegen je gezicht aan beukten. De mooie weg hield op een gegeven moment op en veranderde in een weg met continue kleine hobbels, wel 5 per meter. Waar dat nou voor nodig was. Want het was zeer onprettig rijden daarop. Het bleef voor een hele lang tijd koud weer, al hield de regen en hagel gelukkig op. langzaam begon de weg weer te stijgen voor de volgende bergpas. En niet zomaar een bergpas, de Tanglang la (5328 m). Het schijnt de op twee na hoogste berijbare weg op aarde te zijn. Dat is toch wel even heel gaaf. Een oud mannetje geeft ons een lekker kopje thee. Op de berg staat ook een klein tempeltje met overal gebedsvlqggetjes. Hierna kwam een mooi pas geasfateerde weg naar beneden voor echt een enorm lange tijd. Even geen geluid van de motor of een hobbelige weg. Over de weg hierna valt weinig te klagen. Lagzamerhand kwamen we lamgzaam in de 'bewoonde' wereld. Kleine bergdorpjes waar de tijd lijkt stil te hebben gestaan. 70 km voor Leh is er een guesthouse. Het was al half 6, dus twijfelden of wie hier zouden overnachten, 7 uur is het namelijk pikdonker en tja... wij hebben uiteraard geen voorlicht meer. Uiteindelijk wilden we toch iets hebben bereikt die dag, en durfden het te wagen tot Leh, want de weg was goed. Voor leh komen we langs een enorm militair iets. Kilometers lang overal soldaten, militaire gebouwen, kampen en weet ik het allemaal wat. Net voor het donker komen we aan in Leh,, nu nog een guesthouse zoeken
Leh was niet zo rustig als we hadden gedacht, de gps kende de wegen amper, en het guesthouse dat we hadden uitegzocht was dus niet te vinden. Het werd ondertussen al donker, en zoals ik al eerder zei, ons voorlicht was stuk. Wat een stress. Na zo n zware dag wilden we lekker op het bed ploffen. Nu zaten we in het drukke verkeer, geen idee waar naartoe, zonder voorlicht. Uiteindelijk vonden we een guesthouse buurt, en checkten in bij een goedkope, maar zeer inspiratieloze kamer. Hier kwamen de emoties even los bij mij en moest ik even een potje huilen. Vandaag was iets te allemaal. Deze reis is niet makkelijk in woorden over te brengen, als je het zo leest, denk ik nu zelfs, valt allemaal wel mee. Maar dat is niet zo. We waren zo moe, dat we niet een heel goed hebben kunnen slapen die nacht. In onze kleine kamer, was tegen de ochtend aan weinig zuurstof. Er is al niet veel aanwezig op 3500 meter. Maar ach! We hebben het wel mooi gedaan! Het is toch een supergaaf gevoel stiekem.

Leh

Leh is de hoofdstad van de streek ladakh, in de staat Jammu & Kashmir. Geen zorgen, Kashmir kan soms gevaarlijk zijn door terroristische aanvallen, Ladakh heeft niks met deze oorlog te maken en is erg vredig. Ladakh is in tegenstellig tot de rest van india voornamelijk boeddistisch en tibetaans. Leh bevind zich in een vallei, dus omgeven voor bergen. Het landschap hier kun je vergelijken met de maan, het is heel kaal, met hoge bergtoppen met sneeuw. Heel apart. Ze noemen het hier ook wel de bergwoestijn. Af en toe waaien er van die zandstormen. Ze doen in leh erg hun best om het toch allemaal wat vruchtbaar en leefbaar te maken. Er zijn de laatste jaren veel bomen geplant en uit de grond wordt water gepompt dat uitput in allemaal kleine waterstroompjes die door de stad heen gaan. Verder is 80 procent van de tijd hier de stroom uitgevallen. We dachten dat dat overdreven was. Maar er is echt bijna nooit stroom hier. Veel restaurants enzo hebben dan een generator om toch wat licht enzo te geven. Internet is hier al helemaal een luxe uiteraard. Misschien werkt het 5 min op een dag. We zitten echt in de middle of nowhere.
Het hotel dat we eerst hadden gekozen zit op changspa road, en was zeer luidruchtig. We besloten er nog een nacht te blijven maar om daarna zo snel mogelijk iets beters te zoeken. De eerste dag hebben we een beetje rondgelopen, wat winkeltjes en tibetaanse vluchtelingen markten bezocht. Denk je dat je goedkope sierraden kan vinden, maar die tibetaanse marktverkopers vroegen belachelijk veel. Kunnen ze wel zeggen dat ik de eerste klant ben van vandaag en dat ze een goede prijs voor me maken, jaja vast. Die avond besloot een groep israeliers een feestje te maken voor ons slaapkamerraam. Dat was zeer irritant. De man vannhet hotel heeft wel 4 keer gezegd dat ze weg moesten gaan, dat er na 11 uur geen geluid meer moest zijn, maar daar trokken ze zich niks van aan. Deze nacht is pascal erg ziek geworden. De lage luchtdruk, dat er voor zorgt dat je weinig zuurstof tot je neemt, begon zijn tol te eisen. We zochten die ochtend snel een ander guesthouse, en vonden afgelegen, een mooi groot huis omgeven door gewassen van groeten, waar een paar kamers beschikbaar waren. Onze kamer was enorm, met uitzicht op een stupa op de berg. We zaten vlakbij de waterstroompjes en bomen, waar we onze kleren in konden wassen. Dat was wel nodig. Voelde erg primitief om zo in het water te wassen. Pascal voelde zich die dag slechter en slechter. Hij was erg snel aan het ademen, hartslag helemaal op hol, gloeiend heet en heel veel hoofdpijn. Dit was niet best. Ik had gelezen dat er plekken hier waren waar je aan een zuurstof fles kon zitten met zo n kapje om je mond. Dat zou helpen tegen hoogteziekte. Dus gingen we naar zo n plek en heeft hij 20 min aan de zuurstof gezeten. Het zou een paar uur duren en dan zou het iets beter moeten gaan. Ik hoopte het maar want anders is het het beste om qua hoogte te zakken. En dat gaan hier niet makkelijk, je bent altijd meer dan een dag onderweg. De mensen van het guesthouse waren erg aardig en gaven thee en water wanneer ik het maar vroeg. De hartkloppingen werden op een gegeven moment minder en de dag erna voelde pascal zich ietje beter. Deze dag hebben we ook niet veel gedaan, alleen maar getankt. Dat doe je hier ook niet 1 2 3. Het tankstation was volgens alle indiers die ik vroeg een andere kant op. Fijn. Nadat we het eindelijk hadden gevonden, waren de benzine automaten buiten gebruik. Shit. Er zijn maar iets van 5 benzinestations in heel ladakh, en we hebben bijna niks meer. We besloten een motor die ook wilden tanken achterna te gaan, en kwamen langs een vliegveld. Benzinestation kwam maar niet. Er waren hier ook zandstormen dat het rijden op de motor onverdraagbaar maakten, dus gingen we terug. 15 km weer een andere kant op zou nog een pomp zijn. Je weet hier nooit of je wel de goede weg gaat, maar wonderbaarlijk genoeg was daar ineens een benzinepomp met een enorme file. We waren niet d enige... Als motor hadden we geluk want we hadden een aparte pomp waar we zo aan de beurt waren. Die avond ben ik alleen gaan uit eten, met een kip salade en wat groentespiesjes van de barbeque. Ik zat behoorlijk vol hierna, helaas is dit eten niet goed gevallen. In de nacht ben ik naar de wc gerend en is alles eruit gekomen. Pascal had het eerst niet door en dacht dat ik een grapje maakte toen ik zei dat ik had gespuugd, om hem wat beter te laten voelen! Hah echt niet. Dat is wel bewezen want ik ben die nacht wel vaker weggerent en heb het hele guesthouse van me laten horen. Bovendien plasten we beide uit ons achterste. Dat hoort natuurlijk niet. Ik vond het behoorlijk verontrustend, want ik kon dus niks binnen houden, en al het vocht dat ik binnen hield, schoot er vanachter uit. Op deze hoogte heb je meer vocht nodig, omdat je meer water veliest bij het meer in en uitademen. Ik was dus bang om uit te drogen. De volgende dag hebben we ons allebei zeer miserabel gevoeld en zijn we in bed gebleven. We kregen een kommetje zoute rijstesoep waar pascal verzot op was (not), dat schijnbaar goed was. Ik wilde alleen maar curd( soort yogurt), maar dat was moeilijk aan te komen. Stiekem ben ik cola gaan kopen, dat een zeer slecht idee was want ik was daarna helemaal uitgeput. Bovendien bleef cola ook niet binnen. Bah deze dag was zo ellendig.
gelukkig was ik de dag erna weer helemaal fit, ook met pascal ging het een stuk beter. Er kwam iig geen bloed meer uit zijn poepgat. We besloten toch maar is de motor weer te gebruiken, want die hadden we niet niks natuurlijk. Dat was een leuk idee, even een kleine rit naar dorpjes in de buurt. Toen pas eenmaal de motor wilde opstarten lukte dit niet. Hij bleef maar op de kick start trappen, maar onze enfield bleef uit. Oh nee, wat nu weer! Onze guesthouse eigennaar kwam op dat moment op zijn eigen royal enfield aan. Hij dacht eerst dat de accu leeg was, maar geen idee waarom dat het geval zou zijn geweest. We maakten het kastje open waar de accu in zat, en het probleem werd al snel duidelijk, heel de kabel van de accu was eraf gesleten. Allemaal blauw spul, roest blijkbaar. Met wat kokend water weggespoeld. Een schroefje was eraf gebroken, maar de meneer had dat niet nodig om de draadjes weer op de plek te krijgen. Dit probleem komt blijkbaar vaker voor. Gelukkig deed de motor het daarna weer! Daarna hebben we lekker een ritje gemaakt naar Nimmu en terug. Nog in en dorpje naar een klooster gegaan, helaas was deze tegen die tijd al dicht, maar was leuk om even door zo n bergdorpje te rijden. De laatste dag in leh breekt aan, waar we ons mentaal voorbereidde op de zware reis terug. We hebben de motorolie bijgvuld, nieuwe jerrycans gekocht, nog een rugzak etc. deze dag was het slecht weer in Leh, dus ik vreesde al voor de volgende dag. Wat wel erg leuk was aan deze dag, is dat onze oude Koreaanse vriend ineens in de tuin van ons guesthouse liep. Wat een verassing! Dat hij nu toch een paar dagen later, van alle honderden guesthouses in leh nou net komt waar wij ook zitten. Leukleuk. De reünie was helaas maar voor kort want we moesten ons klaarmaken voor de reis terug.

De weg van Leh en manali wilden we in 4 dagen doen. Die ochtend gingen we al weer vroeg weg, naar het meer tso kar. Een highlight van ladakh is het pangong tso meer, maar dat hebben we helaas over moeten slaan. Tso kar lag niet zo heel erg ver verwijdert van Leh, zo 'n 151 km verderop. Het enige grote onstakel van deze dag zou de tanglang la weer worden, de op 2 na hoogste weg op aarde. De weg hiernaartoe was zonnig en fijn, en de tangla la was weer verekkes koud. Met mijn dikke warme tibetaanse sjaal bleef ik dit keer wel beter tegen de kou bestend. Pascal zijn dag kon niet mee r stuk toen hij een yak ( grote behaarde koe met enorme hoorns) hoorn vond. Deze was wel erg stoer en bevind zich nu dan nog steeds in zijn backpack. Voor Pang hadden we dit keer geen slecht weer en met een afslag kwamen we ineens bij het meer. Het leek voornamelijk te zijn opgedroogd( het meer was een stukkie verderop werd ons later verteld, fail). Een heel klein dorpje bevond zich bij het meer, waar we deze nacht zouden verblijven. Er was een klooster op de berg, een heleboel niet afgemaakte huizen, wat stallen, een waterpomp, en een paar grote tenten waar we in konden eten en slapen. Wij sliepen in een grote tent, die een kleine tent als aanhangsel had zeg maar. Ons matras bestond uit piepschuim, en het kussen was nat. verder was het er best gezellig. Een indier kookte midden in de tent, en eromheen waren andere bedden waar je nu gewoon op kon chillen. Naar,ate de dag vorderde kwamen er meer toeristen en hebben we gechilled met een israelier en e Belgs meisje wiens stem Pascal erg storend vond. Ze klonk heel dom, maar ik heb wel gezellig met haar kunnen babbelen. Ze had al 4 jaar verkering met een indier, en het was zeer interessant om te horen wat dat met zich meebrengt. Pascal kon lekker een hele avond kaarten met de Israëliër. Eenmaal in bed, ging alles me draaien. Ik kreeg hartkloppingen, en mijn gewrichten in mijn vingers deden erg pijn. Bovendien knabbelde een muisje zo nu en dan aan m'n haar. Na een paar uur woelen rende ik onze kleine tent uit, de grote tent in. Ik wilde naar buiten maar dat was me onmogelijk gemaakt. Allemaal touwtjes en grote volle jerrycans versperde de uitgang. Ik vervuilde de hele grond. Man oh man nu voelde ik me miserabel. Al vallend op de grond gris ik een pan van een stapel en spuug daar het laatste beetje avondmaal in. Ik jammerde nog om hulp, want ik kon nergens heen en ik wilde me zo graag schoonmaken. Ik vond een tonnetje met water waar ik me iets kon opfrissen en de pan wat mee kon spoelen. Wat een ellende. Gelukkig voelde ik me hierna wel beter en heb wat kunnen slapen. De dag erna moest ik eerst wat bijkomen, maar na een paar uur hebben we met zijn drieen (Pascal rijden, en de Israelier en ik achterop) op de motor het meer bezocht, en de bijna uitgestorven kraanvogel gespot. Ik heb hier ook stuk motor gereden, was erg leuk. Na naam en Facebook met de israel boy te hebben uitgedeeld, was het weer tijd om verder te gaan. De weg naar Sarchu,, daar hadden we weinig goede herinneringen aan. Hij was inderdaad erg hobbelig en ellendig, maar doordat we geen tijdsdruk hadden en minder km hoefde te maken, konden we het rustig aan doen en was deze dag vrij dragelijk. We stopten bij Sarchu in een goedkopere tentenkamp. Dit keer hadden we een simpele tent, met nieuwe matrasjes n kussens. Het waaide enorme die avond en nacht dus was soms bang om weg te waaien. Het kamp werd beheerd door 2 jonge knapen. Moet saai zijn joh. Voor 4 maanden daar zitten. Misschien om de dag 1 Klant, en het vriest er gewoon 's nachts. Die nacht was dus erg koud, maar met dikke dekens was het prima uit te houden. 500 meter lager dan de dag ervoor dus het ademen ging al zo veel fijner. Dat je die kleine dingen ineens gaat waarderen. De ochtend weer heel vroeg op. We zouden naar keylong gaan, maar zaten een beetje in geldnood. Als we vroeg in keylong zouden aankomen, zouden we het erop wagen om gewoon yolo door te gaan naar Manali. De weg naar keylong was nu prima te doen. De rivieren waren minder heftig dan de vorige keer bijvoorbeeld. we kwamen al voor 12 uur aan in keylong dus konden we makkelijk doorrijden naar Manali. Dit was de juiste keuze, maar niet voor ons humeur. De weg vanaf keylong was zo ontzettend slecht. Ik weet niet wat er gebeurd was, maar we konden deze ellende ons niet herinneren. Misschien hadden we destijds nog een euforie momentje van het overwinnen van de rohtang pass. Nu hadden we die nog in het vooruitzicht. En de lucht werd alsmaar donkerder en donkerder. We waren al kletsnat voordat we uberhaupt omhoog begonnen te klimmen. Hier moet ook een bom ontploft zijn want de weg was dramatisch omhoog. We herinnerden ons juist dat de weg naar beneden ( die we nu dus omhoog gingen) zalig was. Nou nu niet dus. Blubber gaten stenen en koude harde regendruppels. Ondertussen begon onze bagagedrager het een beetje te begeven. Twee keer deze weg werd een dik ijzeren frame toch te veel. De spijlen waren gewoon helemaal kapot. Onze tas achterop begon dus heftig op en neer te boingen. Ik hield dat maar vast om de schade was te beperken. Langzaam kwamen we steeds meer de wolken in. Eenmaal boven werden we dit keer niet ontvangendoor zonneschijn en mooi uitzicht, nee het was nat grijs en mistig alsmaar door. Zo nu en dan zag je een gat in de wolk en zag je diep beneden bomen. Er waren nu minder auto s en mensen op de weg, en de blubber van de vorige keer was ook wat minder. Dat was fijn want we zaten er weer behoorlijk doorheen. Tegen de avond komen we dan eindelijk aan. Man wat waren we moe. Weer terug naar ons oude guesthouse, waar het echtpaar en zwangere dochter ons weer hartelijk welkom heette. Oh wat was het fijn om hier weer terug te zijn! Even opfrissen na 3 dagen niet douchen, en toen meteen de motor terug brengen. Ik vond het nog vrij spannend, want wat zouden ze gaan zeggen van het kapotte achterlicht en de beuk in de demper? Zouden we de deposit terugkrijgen? De verhuurder zat in z'n winkeltje bier te drinken met een singaporeaan en iemand uit mumbai. De sfeer was dus heel goed! We waren ook 2 dagen eerder met het terugbrengen van de motor, dus we dachten dat ze ook daar niet heel blij mee zouden zijn. Gelukkig wilde die singaporeaan heel graag de motor huren. Blijkbaar waren de verhuur motors schaars aan het worden want er was een lange wachtlijst. De singaporeaan maakte meteen gebruik van het feit dat er een motor terugkwam. Meteen wilde hij een ritje maken. Het was alleen al donker, en je weet, we hadden geen voorlicht. Meteen toverde de verhuurder een nieuw glas tevoorschijn terwijl we ons verhaal over het vrachtwagen ongelukje vertelden. Hij was verontwaardigd omdat die indiers gebruik maakten van het feit dat we toeristen waren. We hadden door moeten zetten en geld moeten eisen. Ahja, wij wisten ook niet hoe zulke dingen eraantoe gaan op zulke momenten. Binnen no time zat er weer een nieuw voorlicht op. Pascal moest even naar buiten komen om de demper te bespreken. Er was geen schade binnen in de motor, maar omdat het een nieuw motor is wilde hij deze wel vervangen. Dit was alleen maar iets van 15 euro dus dat viel reuze mee. Pascal wist er nog een dealtje van te maken indien hij beloofde om niet tegen de singaporeaan te zeggen dat we de motor voor 1100 rupee per dag huurde. Hij wilde hem nu namelijk voor 1500 te verhuren. Na wat pilsjes te hebben gedronken werd het toch echt tijd om naar het hotel te gaan voor een welverdiende nachtrust.

Manali
Uiteindelijk zijn we nog 6 dagen hier in manali blijven hangen. Het mooie weer van de vorige keer was nu vervangen door koelte en regen zo nu en dan. Ach het maakte weinig uit want we vonden het hier rustig en fijn. We hebben de eerste dag s avondspits met een hele groep gegeten van het hotel. De man had kip gekocht, dus er werd een grote kip maaltijd gemaakt. Dit was erg gezellig omdat je dan toch met de andere gaat praten. Verder hebben we deze dagen vooral wat geshopt, yak kaas gegeten, gewandeld naar tempels, 2 keer in een slecht 'Japans' restaurant gegeten en vooral veel gechilled. Pascal heeft zijn oude sportschoenen aan een schoenpoetser gegeven voor een poetsbeurt van zijn wandelschoenen. Een goede deal voor de jongeman, mooie adidasschoenen voor 3 minuten werk. De dag dat we weer vertrokken was het appel oogst dag. Heel de tuin van het hotel lag ineens vol met appels. Om 5 uur s avonds gingen we naar het nieuwe manali waar de bus ons weer naar Delhi zou brengen. Die nacht sliepen we uiteraard niet optimaal omdat er 2 stoelen achter ons een enorm smerige man ( pascal kon er maar niet over ophouden hoe vies die meneer was) luidruchtig te snurken. Niet eerlijk, die man zit in zijn stoel, doet zijn ogen dicht en nog geen minuut later produceert ie een enorm lawaai. Zo hebben de andere mensen in de bus niet eens de tijd om in slaap te vallen. Bovendien zaten we het grootste gedeelte van die reis in de bergen dus was je continu aan het draaien over haarspeldbochten etc. Kortom geen slaap die nacht. Om 7 uur in de ochtend komen we al weer aan in Delhi.

Delhi en Agra
We werden afgezet een paar straten onder Connaught place, het centrale punt in Delhi. Hier stonden uiteraard weer een groep auto ricksha s ons op te wachten. We moesten 3 km verderop zijn, weer op Paharganj. Autorisksha s in Delhi zijn vreselijk, die vragen zo veel meer dan in andere steden. Als we vroegen hoeveel het kostte, zeggen ze 200 of 250 rupee. Snel weglopen. Uiteindelijk vragen ze voor hoeveel je wil gaan. Zeg je 50. Lachen ze je uit. Dan zeggen ze 100. Uiteindelijk zijn we mooi voor 70 rupee naar het hotel gebracht. Op de gps konden we kijken of ze ons wel degelijk de goeie kant op brachten. Je weet nooit. We kwamen mooi on 8 uur aan in het Rak International hotel. We zouden hier in principe pas de volgende nacht komen overnachten, omdat we deze dag direct naar Agra zouden gaan en pas de volgende dag terug kwamen. We wilden alleen niet me onze grote tassen sjouwen. We konden de tassen hier helaas niet gratis laten staan voor 1 nacht dus hebben we een extra nacht geboekt. De mensen van het hotel waren wel heel flauw want ze wilden onze nog een halve dag extra laten betalen omdat wezen vroeg in de ochtend er waren. Dit was natuurlijk belachelijk en heel verontwaardigd hebben we dat geweigerd. Dat accepteerden ze gewoon. Wat raar eigenlijk, ze proberen het gewoon. Toen we in de hotelkamer 2 chai thee kregen, en ze 60 rupee vroegen, gaf pascal ze 40 omdat dat de prijs was die we daar altijd voor betaalden. Hier zeiden ze ook niks op. Dus mensen die naar India gaan in de toekomst, laat je niet zo maar besodemieteren :P. Om 11 uur gingen we weer weg om onze trein naar Agra te halen. We moesten nu op een afgelegen station zijn, Sarai Rohilla. Veel autoriskha s wisten niet eens waar het was. Gelukkig zijn we nog aangekomen. We zaten weer in een coupee met een groep mannen, uiteraard. Ze waren helemaal opgewonden dat ze met buitenlanders in de coupee zaten en hadden al gauw de camera te pakken. Ze wilden een foto maken, maar daar had pascal niet zo n zin in. Het is mooi geweest al die fotoshoots. Voor de grap zei hij nee, of ze moesten 10 rupee betalen. Tot onze verbijstering vonden ze dat geen probleem en de komende 5 minuten kwam er om de buurt een indier met ons op de foto. Blijkbaar hadden ze niet genoeg want een uur later kwam er weer 1 naast pascal zitten met 10 rupee in de hand. Nu was het mooi geweest, en we hebben het afgewezen. De hele reis wilden ze ons nog dingen te eten of te drinken geven, maar we vonden deze mannen toch niet zo fijn. Na 4 uur waren we erg blij om in Agra aan te komen. Buiten het station kwam er al snel een auto riskhsa aan die ons voor 50 rupee naar de ingang van de Taj Mahal wilden brengen. Dit hadden we niet verwacht. 50 rupee is niks.. ze vragen altijd minimaal 100 of 150. Al helemaal in steden met toeristische trekpleisters als de Tajmahal. Bovendien was de afstand nu wel 10 km. Was dit een grap? Nee, helemaal niet. Deze meneer bracht ons keurig naar de ingang. Wat een aangename verassing. Het hotel wat ik had geboekt zat in de buurt die aan de zuidingang van de Taj Mahal grenst. De Taj Ganj. Het mooie van dit hotel is dat ze een dakterras hebben vol met planten en een spectaculair uitzicht op de Taj Mahal. Na alle papieren te hebben ingevuld zijn we snel naar boven gerend om de eerste glimp op te vatten van werelds mooiste gebouw, dat een eerbetoon is aan de liefde. Ja deze Shah Jahan moet wel erg veel van zijn derde vrouw Mumtaz Mahal hebben gehouden. Om zo n mausoleum te bouwen toen ze overleed. De Taj Mahal zien is iets aparts. Je kunt zo veel plaatjes ervan bekijken op internet, maar dat is allemaal zo impactloos. Ik kreeg rillingen en tranen in mijn ogen bij het zien van de Taj, zelfs op zo n afstand. Dit was echt het beeld van het magische India dat ik me zo had voorgesteld. Even later hebben we ene wandeling gemaakt langs de muren van de Taj Mahal om uiteindelijk bij de rivier oever te belanden. Wie weet hadden we hier een mooi uitzicht op de taj. Helaas zat er een grote boom die het allemaal een beetje verpestte. Gelukkig waren er veel aapjes met baby' s die erg cute waren. S avonds hebben we gegeten op het dakterras. Ik kan me geen mooiere plek voorstellen om te dineren. We gingen om 8 of 9 uur al naar bed die avond. Want de volgende dag zouden we bij zonsopgang naar de Taj Mahal gaan. Dan zou het niet te druk zijn en dan is het licht not niet te fel. Er waren natuurlijk al wel wat mensen die hetzelfde dachten als wij, maar alsnog. We hebben rustig foto' s kunnen nemen. Ja ik kan weinig zeggen over hoe het was om dit paleis te bezoeken. Het was schitterend. Alles is perfect, tot in de kleinste details. 20 aar heeft het geduurd voordat ze klaar waren met bouwen , en ik kan me voorstellen waarom. Alleen de ingelegde juwelen in het marmer al. In ieder geval, je kunt beter de foto s bekijken. Maar zoals ik al zei, beter om het zelf te aanschouwen in real life. Ik las op internet en in mijn boeken dat de stad Agra verder een groot lelijk mierennest is vol met oplichters. Misschien is het niet slim om Agra as eerste te bezoeken bij een bezoek aan India, maar ik vond Agra eigenlijk een zeer prettige stad verder. Ja, iedereen wil je de winkel inlokken om de marmeren souveniers te verkopen maar dat is India nu eenmaal. Om half 4 moesten we al weer op het station zijn voor de reis terug. Ik was tot dat moment nog zeer onder de indruk van de punctualiteit van de Indiase treinen ( en dat in de chaos). Hier eindigde mijn indruk in ieder geval. We hadden maar liefst 3 uur vertraging. Dat was erg lang wachten. Er vieze dikke vrouw ging ook nog is urineren op de rails. Ze bukte, en het spoot er allemaal vannachter uit. Nou dit had ik dus nog nooit gezien. Ze deed haar rok weer omlaag en ging naar de kraan om daarna de emmer te vullen en zich vanonder te gaan wassen. Dit was echt heel smerig. Tot onze afschuw kwam ze ook nog naar ons toe om te bedelen en op haar buik te wijzen. Ja we konden zien dat ze een dikke pens had. Ga maar gauw weg mevrouw. We ontmoette verder op het station nog een groep koreanen met een christelijke Indiase gids. Deze gids was eigenlijk heel irritant. Hij had antropologie gestudeerd en vond het enig om met elke buitenlander een hele discussie aan te gaan over het geloof. Ik heb er niks tegen uiteraard, maar deze discussie s zijn slopend. Je gaat je nog schuldig voelen voor je hele generatie. Gelukkig hadden we nog 2 fransen bij ons, wie hij na ons lastig ging vallen met zijn vragen en discussiepunten. Uiteindelijk komt daar de trein, en we zitten gezellig met de fransen in een coupe. Dit zorgde ervoor dat de tijd iets sneller verliep. En dat was nogid want de al late trein reed ook nog is een uur langer dan hij normaal zou moeten. Pff om half 12 snachts kwamen we pas aan in Delhi. En de volgende dag, in de ochtend ging ons vliegtuig al! Met zijn vieren liepen we het station uit, op weg naar het hotel. Onderweg lag er nog een dode oude vrouw op de grond die werd weggedragen door een stel indiers. Dit was me wel een afsluiting zo. Die ochtend om half 7 stond die taxi klaar en bracht ons keurig naar het vliegveld. We reden nu ook door het echte New Delhi. Dat er eens stuk frisser uitziet dan het oude gedeelte, al dan wel een stuk saaier. Nu komt nog het grote avontuur op het vliegveld. In onze handbagage hebben we een grote Yak ( langharige koe) hoorn. In de scanner zagen ze dit natuurlijk, en visten ze Pascal zijn hoorn eruit. Dit mochten we niet meenemen. Haden we wel verwacht, maar we konden het proberen. Maar toch, de teleurstelling droop van ons gezicht. We vroeger of er geen mogelijkheid was om het toch mee te nemen. Ze hadden het over een soort certificaat dat we uiteraard niet hadden. Na een paar keer van de ene agent naar de andere te zijn verwijzen konden we die handbagage als bagage inchecken in het vliegtuig. Het was een heel gedoe, maar het is gelukt! Eenmaal in Nederland kwamen onze backpacks keurig op de lopende band uit het vliegtuig. Onze handbabage bleef weg mt de hoorn. Shit.. Zou er toch iets mis zijn gegaan? Gelukkig waren we niet de enige die bagage mistte. En de volgende dag werd de tas afgeleverd via de post. En de hoorn zat erin. Nice!

Dit was het dan weer. Het einde van een grote reis, vol nieuwe impressies. India is heftig, frustrerend, chaotisch maar tegelijkertijd ook erg indrukwekkend, mysterieus en absoluut nooit saai. Na deze 6 weken ken ik India nog steeds niet. Zal ik misschien ook nooit doen. Maar ik ben heel erg blij dat ik dit weer heb mogen meemaken, en in ieder geval de smaak van India heb geproefd. Ik ben benieuwd waar ik me nu over een jaar bevind! Ik heb al weer zin in een nieuwe reis! Ik hoop dat jullie het leuk vonden om zo een beetje met ons mee te reizen. Ik vind het ontzettend leuk om de reacties altijd te lezen. Bedankt! En tot volgend jaar maar weer!



En hieronder Pascal's laatste toevoeging (met extra's):

Day 24: Rohtang pass: tough, beautiful & MUD!, Manali - Keylong (6:30 m, 118 km)
Day 25: Keylong - Sarchu (6:15 m, 112 km), tentcamp: epic, icecold & Korean!
Day 26: Sarchu - Leh (11:45 m, 258 km), accident, hail, worst roads of the world :(
Day 27: Leh: visiting 57 'different' Tibetan Refugee Markets, stupid hotel
Day 28: Leh: feeling very sick, washing clothes in a stream, Oxygen-bar
Day 29: Leh: feeling quite sick, tanking petrol... (1:30 m, 29 km)
Day 30: Leh: feeling very sick & Melanie also, rice-pap-salt-soup
Day 31: Leh: feeling bit sick, accu broken, Leh-Nimmu-Phyang-Leh (2:45 m, 81 km)
Day 32: Leh: feeling little sick, feeding animals, buying motor stuff (0:45 m, 14 km)
Day 33: Leh: feeling tiny sick, Leh - Tso Kar mountainlake (6:30 m, 152 km), Israelian
Day 34: Tso Kar - Sarchu (6:45 m, 151 km), CRANE BIRDS! Melanie sick :(
Day 35: Sarchu - Manali (8:30 m, 238 km), motor back = survived without falling!!
Day 36: Manali: woke up & went back to sleep again, yak-cheese, "bonefull-chicken"
Day 37: Manali: Bhuttico, buying busticket, animal-slaughter-market, eating trout
Day 38: Manali: Hadimba Temple, Khullu hat, Japanese fail restaurant
Day 39: Manali: sleeping, yak-cheese-sandwich, toothpaste, sleeping
Day 40: Manali: sleeping, walking to Vashisht (10 km), sleeping
Day 41: Manali: shoe cleaning - price: my old shoes, Snorlax, Manali - Delhi (14:00 b)
Day 42: Delhi: Delhi - Agra (4:00 t), Taj Mahal really is the most beautiful thing ever!
Day 43: Agra: Inside Taj Mahal: wow, three (!) hours delay, Agra - Delhi (7:00 t)
Day 44: Delhi - Helsinki - Amsterdam (9:45 p) - Wageningen (1:45 t)

Total motor: 1153 km, total: 51:15 hrs. riding: 45:00 hrs. Average Speed: 26 km/h

Total time "getting there and away": 156 hrs.

motor: 34%
train: 33%
bus: 22%
plane: 11%